217.Epitafium forumowe

Ostatni weekend urlopu. Nastrój denny. Nie jestem pewien jaka jest główna tego przyczyna. A może nie ma jednej, lecz zbieg kilku?

Pogoda od kilkunastu dni przywodzi mi na myśl zapowiedź jesieni. Chłodne noce sięgające swą rześkością aż po wczesne przedpołudnia. Ciepło w nasłonecznionych miejscach, graniczące z chłodnym powiewem cienia, którym towarzyszy irytacja przy wyborze ubrania - co włożyć, żeby i nie przewiało i nie spocić się.

Jesień kojarzy mi się z końcem, z zamknięciem, generalnie smutno. To nie jest dogodne połączenie - powrót do pracy, któremu towarzyszy uczucie raczej przygnębiającej pesrpektywy, a nie zaraźliwego entuzjazmu. Nadejście ciepła, słońca i długich jasnych dni wiosną pozytywnie na mnie wpływa. Lubię słońce, choć nie upały. W sierpniu dostrzegam już, że dzień jest wyraźnie krótszy, wcześniej robi się ciemno i zapowiada to mrok końca roku. Do tego pierwsze półrocze (szkolne) to długa prosta, nieprzerwana żadną istotną ulgą wolnych dni - to męczy i wpływa niekorzystnie na psychikę. Drugie półrocze jest pod tym względem o wiele lżejsze, bo liczne przerwy i coraz dłuższe, coraz bardziej słoneczne dni nastrajają optymistycznie.

Po wielu rozmyślaniach ostatecznie zrezygnowałem  z uczestnictwa w branżowym forum i napisałem pożegnalnego posta. Kiedyś już przestałem się na kilka tygodni tam udzielać, ale wróciłem i znów zacząłem pisać. Zastanawiałem się nad tym co mnie ku temu (tj. rezygnacji) popycha. Obawiałem się, czy to przypadkiem nie skrywany przed samym sobą rodzaj ciotodramy, dla zwrócenia na siebie uwagi. Mam nadzieję, że nie. Zastanawiałem się co forumowanie mi daje, a co zabiera. Dawało zajęcie uwagi, absorbowało, pozwalało skupić się na czymś co odwracało od smutnych myśli na temat mizerii własnej egzystencji. Chyba dowartościowywało, dzięki temu że pisząc mogłem prezentować atrakcyjniejsze strony siebie. Dawało pozór uczestniczenia w jakimś życiu zbiorowym, wśród ludzi podobnych do mnie, przed którymi nie musiałem udawać kogoś kim nie jestem. Było 20-calowym oknem samotni przez które mogłem sobie popatrzeć na normalniejszy, szczęśliwszy świat. 

Ale z czasem coraz wyraźniej dostrzegałem coś, na co jestem wyczulony - na podróbę, na pozór prawdy. Forum to był wirtualny świat, z wirtualnymi kontaktami, z których w gruncie rzeczy żaden nie ziścił się w realu. To było odwracanie uwagi od problemów, a nie jakiekolwiek przybliżenie do rozwiązania któregokolwiek z nich. Nie sposób było nie dostrzegać kontrastu między złudzeniem "prowadzenia życia" na forum, a poczuciem pustki w życiu prawdziwym, w miarę jak traciłem siły i nadzieję na poznanie kogoś wartościowego w realu. Kiedy kogoś szukałem, forum było chyba wartościowym uzupełnieniem, ale na koniec kiedy zostało tylko ono, poczułem dysnonans. Jestem przy tym świadomy tego, że było ono także swoistą kotwicą, hamującą powrót do szafo-skorupki.

Czuję brak, muszę powstrzymywać odruch kliknięcia, żeby sprawdzić co ktoś nowego napisał. Być może to była forma uzależnienia. W takim razie dobrze, że odszedłem. Muszę tylko wymyślić sobie czym wypełnić czas i uwagę. Powrót do pracy na pewno to ułatwi, gorzej będzie wieczorami po jej zakończeniu. Sam na sam ze sobą to nie jest optymistyczna perspektywa.

Kilku userów wyraziło żal, że odchodzę. Przyszło mi na myśl, że przy takich wirtualnych kontaktach żałowanie człowieka jest warte tyle co żałowanie dobrze skonstruowanego bota. A zresztą czy w ogóle można tu mówić o żalu za człowiekiem, czy może tylko za chwilami własnej przyjemności z czytania jego tekstów? I nie żałujemy człowieka, tylko tak naprawdę siebie?

Został mi jeszcze tylko ten blog.