Samotny w mej małej celi,

samotny jak ona sama,

samotny idę do świata,

samotny stamtąd powrócę.

czwartek, 26 maja 2016

491.Ostatnie spotkanie

Ostatnie zebranie za mną. Jak było do przewidzenia duża cześć rodziców olała je. Jednocześnie część się przebudziła - niektóre twarze widziane były ostatnio na początku roku szkolnego, niektóre nigdy. Cały rok uczeń się obijał, jedynki zbierał, na sprawdzianach nie bywał, rodzic na informacje nie reagował, a teraz - miesiąc przed końcem roku, zjawia się w szkole z rozbrajającym pytaniem: "Co on/ona musi zrobić żeby zdać?" Właśnie "on/ona", bo taka forma jest najczęstsza, a nie - imię dziecka.
Znalazłem wolną chwilę, żeby zająć się obsadzeniem balkonu pelargoniami. Pojawi się trochę życia i barwności.

Troszkę dziwne, że parę dni temu przypomniało mi się spotkanie z panem Językoznawcą. Nie mam pojęcia czemu, boć to przecież już dwa lub trzy lata miną za kilka tygodni.

Nie wiedzieć czemu zajrzałem wtedy do branżowej skrzynki pocztowej, która zdążyła już solidnie pokryć się kurzem. Ujrzałem list od nieznanego nadawcy, nie wyglądał na spam, więc przeczytałem go. Autor pisał, że kiedyś do niego napisałem w odpowiedzi na jego anons, udzielając mu bardzo cennych rad, kiedy przeżywał poważne dylematy egzystencjalne. Pogrzebałem w archiwum i faktycznie była taka korespondencja: 1 list jego na 2 moje i na tym się skończyło, chyba bez najmniejszego zaskoczenia, bo nie szło to w kierunku jakiegoś rozwinięcia kontaktu, lecz było tylko takim z ludzkiego odruchu dodaniem otuchy. No i teraz (po 3 latach!) on pisze, że wiele przemyślał, że jest mi bardzo wdzięczny itp. że przez ten czas wiele razy czytał te moje maile, że bardzo mu pomogły, że jest pod wielkim wrażeniem tego co i jak pisałem i bardzo chciałby się ze mną spotkać i mi osobiście podziękować. Troszkę byłem tym wszystkim zaskoczony - po takim czasie wznawiać kontakt to dość osobliwe. Odpisałem grzecznie, ale z wyraźną rezerwą, lecz to go nie zniechęciło - emanował takim niemalże entuzjazmem, że poczułem iż odmowa spotkania byłaby bliska kopnięcia radosnego szczeniaczka. Nastrój miałem już marny - na nagrobku nadziei i prób znalezienia sobie kogoś zdążyła nie tylko ziemia osiąść, ale i kwiatki bujnie porosnąć. Uznałem, że nie powinienem odmawiać człowiekowi, który czuje wdzięczność za pomoc i chce ją jakoś wyrazić. Szedłem więc z poczucia obowiązku, a nie z ochoty.

Spotkaliśmy się na Starówce. Jak tylko go zobaczyłem, to w duszy coś jęknęło: Oj. Jak dzień do nocy ze mną. Szczupły, ładny, miły, kulturalny - po prostu marzenie teściowej. Spokojnie mógłby być moim synem. Siedliśmy w knajpie na rynku i spędziliśmy parę godzin na rozmowie. Głównie rozmawialiśmy o jego pracy naukowej - czysta egzotyka dla mnie, musiałem się mocno sprężać, żeby z grubsza rozumieć co mówi. Opowiadał (bez żadnego przechwalania się czy próby zaimponowania) o swoich pasjach, podróżach i tak zeszło aż dzień miał się ku końcowi. 

W miarę upływu czasu czułem się jakoś troszkę nie bardzo, lecz koncentrując się na nadążaniu za jego narracją, nie zwracałem uwagi na swoje uczucia. Dopiero kiedy wstaliśmy od stolika coś - jak błysk flesza mnie olśniło, stłumione dotąd rozumem emocje wreszcie przebiły się - niczym piorun - do głosu: czułem się przy nim w każdym wymiarze gorszy. Kiedy to do mnie dotarło, zrobiło mi się tak bardzo przykro, że nie miałem ani ochoty ani siły na przedłużanie spotkania. On chyba jeszcze chciał gdzieś się przejść, delikatnie dając to do zrozumienia, lecz ja już nie byłem w stanie. Akurat w tym momencie nadjechał jego autobus, więc pożegnaliśmy się i nigdy więcej już się nie zobaczyliśmy. Jeszcze tylko wymieniliśmy mailowo grzeczne podziękowania za spotkanie i na tym się skończyło. Parę dni później zaczął się rok szkolny co ułatwiło mi przesunięcie tego spotkania do lamusa pamięci. Od tamtej pory spotkałem się już tylko raz, ale tylko jako cicerone-historyk do muzeum, dla towarzystwa forumowicza z branżowego forum, bez żadnego dalszego ciągu po wyjściu z muzeum. 

Czemu potrzebowałem o tym napisać - nie wiem i chyba nie chce mi się dociekać. 

środa, 18 maja 2016

490.Cieciem być, ach cieciem być!

Wreszcie wszystkie matury za mną. Obserwacje kolejnych egzaminów i rozmowy z uczniami i koleżankami umocniły moje wrażenie, że rozszerzenia zrobili trudne. To fatalna wieść dla naszej tratwy Meduzy, bo już od paru lat nie mamy "materiału na rozszerzenia ", czyli uczniów zdolnych udźwignąć takie wymagania. A teraz ten deficyt będzie jeszcze bardziej drastyczny i będzie ciągnął nas w dół, wraz z rozchodzeniem się wieści, że na tratwie Meduzy kiepsko zdają maturę, będą nas wybierać coraz słabsi uczniowie i kółko się zamknie - w postaci wieńca nagrobnego. 
Spotkałem na korytarzu jedną z maturzystek, która w przypływie całkowitego oderwania od rzeczywistości wybrała sobie historię do zdawania. Zagadnąłem: Jak wrażenia? Pisnęła, jęknęła, skuliła się i próbowała przejść przez drzwi nie otwierając ich uprzednio. Koleżanka zespołowa podzieliła się wrażeniami jej uczniów na temat matury: 
-Mówią, że historia była łatwa i w sumie coś tam bez problemu napisali.
-Tylko wiesz co to oznacza... jak tak mówią.
-Wiem - że popłynęli.
-No właśnie - ich rozpoznanie własnej ignorancji jest dość upośledzone.

Między lekcjami zaczęła mi się migrena, do końca dojechałem par force, jeszcze administracyjne robótki zdołałem ogarnąć, zakupy zrobić, żeby mieć co do gęby włożyć, i po powrocie do domu zacząłem umieranie. Cudownie, po prostu cudownie.

Kolega z 30-letnim stażem w zawodzie zaczął robić rozpoznanie nt. warunków pracy dozorcy i konserwatora szkolnego - dojeżdża do krawędzi.

sobota, 14 maja 2016

489.Reguły i regały

Przyszłość narodu pisze poprawę sprawdzianu - na prawo arkusz z pytaniami, na lewo włączony smartfon z jakąś odpaloną apką.

-No to koniec tego zaliczania. Do widzenia.
-Ale pan mi pozwoli dokończyć! Ja w sumie nic z niego nie spisałam!
-Nieudolność nie jest okolicznością łagodzącą. Żegnam!

***
Schwester w (rzadkich) odwiedzinach. Siada i rozgląda się powoli.

-Brat! Ty masz za dużo książek. 
-Ja nie mam za dużo książek, tylko regałów za mało.

środa, 11 maja 2016

488.Z kamerą wśród zwierząt

Młyn. Po czwartej lekcji uczucie, jakbym właśnie skończył ósmą, albo dziewiątą, a kolejne przede mną. Uczucie niesmaku i zniechęcenia na samą myśl o kolejnej lekcji z pewną klasą. Nocny telefon od papy rozczarowanego oceną pociechy - ciąg dalszy następnego dnia.

Dialog na przerwie.
- Dobrze się czujesz?
- Nic mi nie jest. Zastępstwo miałem.
- W jakiejś nie swojej?
- Tak, w dwa a.
- Ooo, to gratulacje! I jak było?
- Temat zrobić zrobiłem, a tak ogólnie... to było "Z kamerą wśród zwierząt".

sobota, 7 maja 2016

487.Time Walker

Piękna pogoda - 20 stopni, słonecznie, lekki wiaterek. Taka pogoda mogłaby być dla mnie przez większość roku.

Większość matur już za mną. Ostatnia będzie uciążliwa niestety, ale trudno - przeżyje się i to, jak tyle przed nią. Ciekawe typy z importu (tzn. z innej szkoły) tego roku mi się trafiły. Dziarski Skaut odczuwał potrzebę odegrania aktywnej roli w pracy zespołu nadzorującego. Lubię pomoc, ale jak każdy autokrata - dozowaną na moje zlecenie. Podróżnik W Czasie był ciekawszym typem. Ten dla odmiany wycofany był tak bardzo jak tylko się dało. Na odprawę u Dyrekcji nie przyszedł, choć w szkole był, zaś po egzaminie nagle zniknął mi za plecami, nawet nie pożegnawszy się. Najbardziej osobliwy był jego wygląd: od garderoby, przez galanterię (nie w sensie zachowania) po fryzurę. Całość sprawiała doskonałe wrażenie, jakby został żywcem przeniesiony w czasie z francuskiego małego miasteczka z lat 30. XX wieku. Gdyby zjawił się tam jako fryzjer monsieur Alphonse, nikt z mieszkańców nie zauważyłby jakiegokolwiek niedopasowania. 

W sumie jednak moje dotychczasowe matury przebiegły bardzo spokojnie. Nie miałbym absolutnie nic przeciwko temu, żeby pozostałe przeszły równie gładko.

czwartek, 5 maja 2016

486.Lecz się

Tradycyjne coroczne umieranie z nudów - matury. Podstawa, jak słyszę, idzie w kierunku: Po stawie pływa kaczka się nazywa. Napisz co twoim zdaniem może znajdować się na stawie. Za to rozszerzenie w kierunku: chodźcie wybitni do mamusi! To pierwsze to komunikat, który nasza przyszłość narodu odczyta: Nie trzeba się uczyć, nie trzeba czytać! To drugie zaś, oznacza dalsze tonięcie naszej tratwy Meduzy, gdyż młodzież zdolna udźwignąć rozszerzenie, omijać nas będzie jeszcze szerszym łukiem niż obecnie.

Zapisałem się do lekarza i miałem naiwnie nadzieję na uzyskanie diagnozy i ewentualnie rozpoczęcie leczenia. A tu figa z makiem! Jedyne co dostałem to skierowanie do innego lekarza. Ponieważ nie ma mowy o dostaniu się w normalnym trybie (zapisy na za kilka miesięcy!), to mam sterczeć przed jego gabinetem i prosić, czy by mnie nie przyjął, bo sprawa pilna. Już mi się niedobrze robi na samą myśl o tej upokarzającej scenie. Poszedłbym prywatnie, ale obawiam się kosztów ewentualnych lekarstw i zabiegu (gdyby okazał się konieczny). Sama wizyta może być finansowo do zniesienia, ale terapia może zabić. ;-)

No i przytyłem okropnie przez zimę i wiosnę. Niby powinno zwisać i powiewać, ale tak sam dla siebie wolałbym chociaż wagę utrzymać w jakichś żałosnych choć granicach, a nie ulegać michelinizacji.

wtorek, 3 maja 2016

485.LEGO

Sam nie wiem - czy to kwiecień tak dał mi do wiwatu, czy to ewolucja stagnacji (znaczy się mła), ale nabrałem ochoty na nowe zajęcie. Na jacht, wypasiony kabriolet i apetycznego escorta mnie nie stać, więc musiało to być coś innego. Żeby utrzymać się w pewnej ekscentryczności od tubylczego głównego nurtu, wybór padł na klocki. Ten "wybór" należy rozumieć ogólnie - nie potrafię zrekonstruować momentu przyjścia mi do głowy tego pomysłu, to musiał być impuls.  Panie, kto to widział, żeby się stary chłop klockami bawił! Uwielbiam ten nasz nietolerancyjny ciemnogród: skarpetki na nogach i na wyobraźni oraz klapki na nogach i na oczach. :-/

Nigdy nie miałem klocków Lego, więc sami rozumiecie - najwyższy czas nadrobić ten brak życiowy. Tylko jedne mnie zakręciły - seria Technic i przystąpiłem do zapoznawania się z tą terra incognita. Nie mam pojęcia ile mi to potrwa - długo na pewno nie. Okaże się dopiero czy jest to bardziej chwilowym rozpaczliwym poszukiwaniem psychicznego wentyla od znużenia życiem zawodowym i prywatnym [edit: stop, pardon, jakim znowu prywatnym? to tylko wegetacja], czy jednak na ileś tam miesięcy lub lat, odżywającym okresowo, jednym z równolegle egzystujących zainteresowań.

Na razie daje to absorbujące zajęcie: grzebanie w necie i latanie po mieście, w poszukiwaniu co i gdzie warto kupić. Samo składanie wedle instrukcji prostych modeli jakie sobie kupiłem jest łatwiutkie i szybciutkie. Nie wiem na razie co mi się będzie bardziej podobało: samo zbieranie i składanie wedle instrukcji, czy budowanie wedle własnego pomysłu (tzw. MOC - My Own Creature), a także jak zareaguję na automatykę (bardziej skomplikowane modele mają napędy poruszające różnościami). Bardzo mało prawdopodobne, żeby to było bawienie się złożonymi już modelami. :-) Choć muszę przyznać, że ze zdumieniem stwierdziłem, iż miałem chwilę zabawy w jeżdżeniu ciężarówką po biurku między papierami. :-D Z pewnością wielkim problemem już jest miejsce na trzymanie modeli.

A poniżej mój drugi w ogóle, a pierwszy śliczny model, "42035. Ciężarówka górnicza".




Tu zaś widać, komu szczególnie przypadła do gustu - nie rusza się z niej na krok i zadowolony patrzy na mnie siedzącego przy biurku.