Nadzieja - prawda że słabowita i rachityczna - że może jednak hipoteza iż dzieci przez dwa lata zdalnego oduczyły się uczyć jest przesadzonym czarnowidztwem, rozwiewa się jak sen złoty z każdą lekcją i sprawdzianem. Dramatycznie to wygląda. Tylko klasy maturalne jeszcze jakoś próbują się trzymać, ale i w nich jest źle - jeśli na sprawdzianie w klasie rozszerzonej stawiam połowie jedynki, to nie jest dobrze. A praca z podstawowej faktografii i orientacji w problemach.
Z ulgą patrzę na konto ocen - stawiam przyzwoite ilości, a więc założenie, że kryzys w tym zakresie wynikał tylko ze zdalnego nauczania, a nie był trwałą zmianą, okazuje się prawidłowe. Nadal mnie wzdryga na samo przypomnienie uczestniczenia w tej fikcji i kwitowania swoim podpisem tego żałosnego przedstawienia.
O ile ja utrzymuję tempo przyzwoite - przynajmniej jedna ocena miesięcznie na ucznia, o tyle koleżanka Pepesza rozkręca się, że łohoho! Tysiączek już nabiła. Przodowniczka pracy. Profesora oświaty jej dać. A to nie przedmiot ścisły, gdzie - jak to widujemy w pokoju - sprawdzająca przeleci szybko wzrokiem po pracy, spojrzy na wynik i cyk - ocenka. Ja czytam dokładnie, zaznaczam błędy nie tylko merytoryczne, ale i językowe, dopisuję uwagi czego zabrakło, jak być powinno itp. Mimo zwięzłości adnotacji - czasu zajmuje to sporo i mózg omłaca, że sama słoma z niego zostaje. Jest zaś tajemnicą poliszynela - sama zresztą tego w smalltalkach Pepeszka nie ukrywa, że nie czyta sprawdzanych prac, ale dyrekcja taktownie udaje że o niczym nie wie, choć jakim cudem mogłaby nie wiedzieć, to pozostaje zagadką.
