172.Przekleństwo i dar - to dwie strony talenta

Podobno ludzie, którzy przywiązują wielką wagę do ładu i porządku w swoim otoczeniu, mieszkając w idealnie wysprzątanym i uporzadkowanym mieszkaniu, (często, bo nie zawsze) w istocie rzeczy zdradzają tym jakieś skrywane nieuporządkowanie wewnętrzne. Nie radząc sobie z jakimiś kwestiami własnej psychiki, względnie - swojego życia wenętrznego, próbują to sobie w zyciu rekompensować dążeniem do zarządzania i pełnej kontroli nad najbliższym otoczeniem.

Przypomniałem sobie o tym, kiedy wracałem dziś z marketu niosąc nabyte pojemniki do przechowywania drobiazgów. Dwa ostatnie dni, a właściwie wieczoro-nocki spędziłem dość oryginalnie - mianowicie dokonując generalnego przekładania pudełek ze skarbami, między szafą, szafką i pawlaczem. Z uwagi na to, że miejsca jest raczej mniej niż owego dorobku, to manewry takie przypominają układanie puzzla, żeby się wszystko pomieściło. Co istotne, potrzeba takiej działaności nachodziła mnie późnym wieczorem, by nocą go wprost nie nazwać, choć przez cały dzionek boży nie miałem ani ochoty, ani nawet myśli, żeby tym się zająć. Dziwne to trochę, ale zauważylem, że taki przyrost nocnej aktywności przydarza mi się od dawna. 

A czemu ostatnio? Najprostsze wyjaśnienie, to odreagowywanie ostatnich niewesołych przemyśleń - nie mogę zmienić swojego życia, to może przynajmniej zmienię coś w domu. A że nie chodzi tu o proste zaspokojenie potrzeby bardziej estetycznego mieszkania, świadczyć może fakt, że nie mogę się zebrać do odnowienia reszty pokoju. Tu motywację i wychylający się od czasu do czasu nieśmiało pomysł gasi niezwłocznie pełne rezygnacji: "A na cholerę?!" Tymczasem przemieszczenie ruchomości pozwala zyskać troszkę miejsca na wierzchu, daje się szybko uskutecznić  w parę godzin, nie usyfi wszystkiego dookoła (odnowienie pokoju wymaga niestety gipsowania i szlifowania ścian - to przeszkoda zasadnicza!) wreszcie daje poczucie że się coś w tym swoim gównianym życiu jednak zrobiło. Że kolejny dzień nie był tak całkowicie zmarnowany. Komfortu nie poprawia jednak cały czas pracująca świadomość, że to poczucie jest przecież tylko złudzeniem, erzacem  i żałosnym oszukaństwem.

To chyba jedna z moich słabości, która jest zarazem i siłą: mam jakąś taką przenikliwość pozwalającą mi odróżnić prawdziwość od namiastki. Siłą - bo to sprawiało, że nigdy nie ciągnęło mnie w najmniejszym stopniu do narkotyków, ani do alkoholu ponad symboliczną/okazjonalną miarę. Tuningowanie sobie rzeczywistości przy ich pomocy zawsze było dla mnie dyskwalifikującym je oczywistym oszustwem i głupotą. 

A czemu słabość? Bo chciałbym zapomnieć, nie czuć, nie tęsknić, żeby nie bolało, żeby nie mieć świadomości straconego, zmarnowanego życia, bez nadziei, samotnego, pustego. Żeby było łatwiej. Jakby mogła zaśpiewać Jenny: 

"A przenikliwość także zgubna może być!

Szczęśliwy, kto nie zaznał jej."

Szczególnie przewrotnym przekleństwem samotności jest to, że nie ma nawet komu się na nią poskarżyć...