179.Dechrystianizacja?

Mam wątpliwości czy w odniesieniu do naszego społeczeństwa można mówić o dechrystianizacji z tego powodu, że wysoce wątpliwe wydaje się czy jest ono w ogóle naprawdę schrystianizowane.

Przynajmniej jeśli chrześcijaństwo rozumie się jako refleksję intelektualną opartą na idei przypisywanej Jezusowi z Nazaretu - miłości bliźniego, a nie jako zbiór pustych rytuałów, powtarzanych mechanicznie bez zastanowienia i nawet nie szczątkowego choćby wyobrażenia na temat doktryny własnego Kościoła.

Trudno za chrześcijan uznać ludzi ziejących skrywaną nienawiścią i wrogością do bliźnich, dobrze się czujących w poniżaniu i bezzasadnym ograniczaniu innych wyłącznie w imię swoich lęków, frustracji i zabobonów, fałszywie nazywanych "tradycją", "kulturą" i "normą". Ludzi oczekujących, że inni będą żyć nie w zgodzie z sobą ale wedle oczekiwań otoczenia, i reagujących agresją kiedy dzieje się inaczej. Otoczenia, które zamknięte w przeklętym kręgu swoich fobii, boi się wszystkiego co inne - inne od tego co kiedyś poznane i oswojone. A do tego wszystkiego przepełnionego hipokryzją i zakłamaniem.