176.O skorupce i zamykaniu okien

Paskudny nastrój. Czuję się jak kiedyś, kiedy na dobre zamknąłem się w skorupce, odcinając od całego tęczowego światka i wypierając swą orientację, a raczej myślenie o niej. Chodzę przygnębiony, zajmując i odwracając uwagę tylko obowiązkami. Dwa razy już pisałem posta pożegnalnego na branżowym forum i skreślałem go przed publikacją. Z jednej strony to forum to wirtualna rzeczywistość, nie zaspokajająca naprawdę żadnej z moich głębokich potrzeb i tworząca złudzenie tylko uczestniczenia w życiu, z drugiej jednak nic poza nim (i tym blogiem) mi już nie zostało. Piszę sporo na tym forum od kilkunastu miesięcy, ale mam od jakiegoś czasu poczucie, że jestem jakoś obok, że jakoś nie pasuję do nich, względnie do tego miejsca. Że jestem tam obcy. Chyba boję się odkrycia, że opuszczenie forum w niczym nie pomogło, ani nie ulżyło. Profile na branżowych portalach jakie miałem, pokasowałem w zeszłym roku - nic mi nie dały, nikogo nie udało się poznać. Niestety, kombinacja mojej psychiki i warunków fizycznych była zawsze wybitnie niesprzyjająca, a dziś doszedł jeszcze wiek, skazujący w naszym światku na śmietnik lub sponsoring, co zresztą stanowi dla mnie raczej pomijalną różnicę. Do tego i zawód narzucający pewne samoograniczenia w tęczowej autopromocji.;-) Dziś nie mam już siły, a przede wszystkim wiary w sens poszukiwania partnera, czy ściślej - w realność szans na jego znalezienie. Kiedy przypomnę sobie tych licznych dziwnych ludzi, których miałem okazję spotkać*) ... oj... istny Legion Demotywatorów. :-(  

Mam poczucie, że kolejne okna już się zamykają, stopniowo zapada mrok. Najgorsza jest chyba ta niepewność - czy sobie w samotności skorupki poradzę? Wyrzeknąwszy się nadziei i szczęścia, czym je zasuroguję? Hobby wydaje się raczej wątłym środkiem. Książki? Muzyka? Oprócz - świetne. Ale nie zamiast. Praca - tu jest pułapka, gdyż byłaby świetną metodą na zajęcie czasu, energii i emocji, ale belferka jest tak wyczerpująca psychicznie, że wykończyłbym się szybko - już to przerabiałem i niestety był to kiepski pomysł. Gdybyż jeszcze to "wykończenie" oznaczało chociaż przeniesienie się na łono Abrahama! Niestety bardziej prawdopodobne jest sfatygowanie, zużycie i niezdolność do pracy, albo w ogóle, albo w dotychczasowym tempie. A wówczas problem wypełnienia czasu wróciłby z dawną mocą.  Dewocja? Mam nadzieję, że nie upadnę tak nisko, żeby się ze strachu "nawracać na katolicyzm" - nie mieści się w moim wyobrażeniu Boga, by coś takiego mogło Mu przypaść do gustu. Rytuał ze strachu zrodzony - to by Mu ubliżało.

Wielu, zwłaszcza heterykom, może wydać się zabawne, że pisze to facet czterdziestokilkuletni, ale ja czuję się emocjonalnie staro (nawet nie psychicznie, ani tym bardziej fizycznie), że życie gdzieś mi przemknęło i niespodziewanie nadeszła starość. Właściwie to wiem gdzie mi przemknęło - wokół skorupki, w której czas płynie inaczej niż na świecie... A przecież jeszcze tak niedawno, kiedy spotykałem się z Emusiem byłem tak radosny, że moja przyjaciółka powiedziała mi przez telefon, że nie słyszała mnie takiego promiennego. Cóż, tempi passati.
______________________________
*) Nie, Sansiu, nie mam na myśli Ciebie. :-P

* * *

A do tego jeszcze Vermis zamknął bloga. Super, jeszcze i jego co tam trafiło.
I Katta - następny. Co się do licha dzieje?  :-(