230.Jęki i zawodzenia z obolałego gardła

No i dopadło mnie przeziębienie. Marna pociecha, że w towarzystwie pirazydrzwi 20% dzieciaków i niewiele mniej belferstwa. Kombinacja jesiennej aury i zwlekania z włączeniem ogrzewania zrobiła swoje.

Przekopuję się przez pliki prac do sprawdzenia - niestety spiętrzyły się klasówki i kartkówki zbiegające się w czasie w podobnych klasach. Mam wrażenie, że mozolnie brnę sprawdzając je po trochu, a są one jednym z bardziej demotywujących aspektów mojej pracy.

Kiedy patrzę na swoją pracę w tak wielkiej liczbie klas, z tak wielką liczbą uczniów, to nawet zaśmiać szyderczo mi się już nie chce na wspomnienie generalnej dyrektywy: "Indywidualizacja pracy z uczniem". Jaka indywidualizacja w tłumie?! To praca przy taśmie, masowe przepychanie populacji przez system. Co tu indywidualizować mając 300 uczniów? Problemem jest nauczyć się ich rozpoznawać z imienia i nazwiska, a gdzie i kiedy - z mocnych i słabych stron? z zainteresowań? Skąd wziąć czas i jasność tudzież otwartość umysłu by dojrzeć w nich to co niejawne - ich atuty i deficyty skryte za maską przećwiczonego produktu systemu oświatowego?

Skąd wziąć siły by nieustannie ogarniać rozbrykanych i niesfornych, wrogich pracy i wysiłkowi, o mentalności Kalego polskich krętaczy zdecydowanych tylko nader nieliczne spośród czynionych kłamstw i oszustw kłamstwem i oszustwem nazwać? By wciąż z szacunkiem traktować tych, od których go nie zaznajesz, nawet nie ze złej ich woli, lecz z młodzieńczego egoizmu, często jednak w nieprzyjemnym wariancie osobowości, czującej respekt tylko przed brutalną siłą - mściwą i pamiętliwą, lecz z lekceważeniem odnoszącej się do ludzi kulturalnych i życzliwych.