225.Każdemu wedle zasług

Atrakcją dnia było wysłuchanie kapitańskiej laudacji, jaką przygotowano na cześć sternika naszej tratwy, by armator go docenił i szczodrą swą ręką sypnął mu grosiwa za gorliwość a pilność w pracy. Interesujące było oglądanie jak niektórzy rozpaczliwie próbują zachować kamienną twarz, inni rzężą dławiąc rechot schowani za czyimiś plecami, jeszcze inni z wiarygodnością starego Kiemlicza starają się złapać falę, historiami z życia wziętymi  gorliwie potwierdzając laudację.

A mnie, kiedy słuchałem tych opisów nadzwyczajnych sukcesów i osiągnięć, nie na człowieczą, lecz co najmniej heroiczną miarę poczynionych, przypomniał się pewien wierszyk. 

Konstanty Ildefons Gałczyński

ZIMA Z WYPISÓW SZKOLNYCH

Któż to tak śnieżkiem prószy z niebiosów?
Dyć oczywiście pan wojewoda;
módl się, dziecino, z całą krainą -
niech Bóg mu siły doda;
śnieżku naprószył, śnieżek poruszył
dobry pan wojewoda.

A któż na szybach maluje kwiaty,
czy mróz, czy mróz, dziecino?
Nie, to rączuchną 
dla ciebie, żabuchno,
starosta ze starościną;
srebrzyste prążki, listki, gałązki
dla ciebie, dziwna dziecino.

A któż te śliczne zawiesił sople
za oknem u okapu?
Czy może także mróz niedobry
swą fantastyczną łapą?
Nie, moje złoto, to referenci,
podkierownicy, nadasystenci
nocą nie spali, hurra! wołali,
sople poprzyklejali.

Hej, tam w Warszawie jest pan minister
siwy i taki miły,
przez okno rzuca spojrzenia bystre,
bo chce, by dla ciebie były
zimą sopelki, śniegi i lody:
wszystkie zimowe wygody.

Jeżeli tedy sanki usłyszysz
i dzwonki ich tajemnicze,
wiedz: to minister w skupionej ciszy
nacisnął taki guziczek,
że sanki dzwonią i gwiazdki lśnią
nad miastem i nad wsią.