153.Wieczór przy pracy

Minęła dziewiąta, a ja wciąż zakopany w robocie. Test dla nieuków ułożony i wydrukowany. Karty pracy - nie skończyłem sprawdzać. Przewidywane oceny zachowania moich bachorów - ledwie 1/3 gotowa. Jutro fafnastogodzinny maraton w pracy.

A ja czuję się zmęczony i chciałbym zanurzyć się w nabąbelkowanej wannie i nie myśleć o pracy. Niestety - o tej namolnej cholerze nie udaje mi się nie myśleć. Bo, w gruncie rzeczy... to jedyne co mam absorbującego w życiu. Jedyne o czym mogę (od biedy) powiedzieć, że mi się udało.

Do tego niepokój, czy facet któremu wpłaciłem okrągłą sumkę przyśle mi umówioną lokomotywę, czy też szukaj wiatru w polu.

Do tego wyrzuty sumienia, że obżarłem się szarlotką. Niestety, na widok maminej szarlotki tracę rozum oraz jakiekolwiek hamulce i wpieprzam jak durna świnia.
Ale też z drugiej strony ostatnio parę razy westchnienie nad michelinizującą się sylwetką zostało przebite i wyparte inną myślą: "No i co z tego? Przecież ty i tak nie masz się już czym przejmować. Miałoby to sens, gdybyś kogoś szukał, a kiedy nikogo już nie szukasz i z nikim się nie spotykasz, to co za różnica?"

Cóż, nie da się ukryć, że nawet szczupły kaszalot nie stanie się delfinem. No fakt. Choć muszę przyznać, że podobała mi się perspektywa kupowania sobie spodni w mniejszym rozmiarze. :-(