562.Zajmij się czymś!

Na dworze ślizgawica, temperatury mają być okołozerowe, co znaczy, że się jeszcze utrzyma. Trzeba będzie uważać, żeby orła nie wywinąć i starych kości nie połamać. 

Z rozmowy w pracy dowiedziałem się, że coś ważnego się ostatnio zmieniło. Uczniowie zauważyli, że relacje między belferstwem zrobiły się niedobre. Z jednej strony to dla mnie pewna nowość, z drugiej zaś nie jestem jakoś specjalnie zdziwiony, bo to dość zrozumiały efekt tego co się na naszej tratwie, ale i ogólnie w oświacie dzieje. Jesteśmy sfrustrowani niepowodzeniami, mamy poczucie, że nie działamy jako zespół tylko każdy sam szarpie swój wózek, sądzimy, że mostek... powiedzmy... że nienajszczęśliwiej identyfikuje co jest ważne a co mniej, mamy poczucie, że nasze nadzieje na poprawę sytuacji na naszej tratwie rozwiały się jak dym. Do tego dochodzi wiek większości załogi ⩾okolice menopauzy i kryzysu wieku średniego, co sprawia że mamy silne poczucie frustracji prywatnej. Co i rusz ktoś bąknie, że chciałby odejść z tej roboty. Wcale się nie dziwię - też bym odszedł.

Rano, po przyjściu do pracy, doznałem uszczęśliwienia - zastępstwo po planowych lekcjach, z klasą której nie uczę i nawet wizualnie nie kojarzę. Pierwsza myśl - iść do wice bulgotać, żeby mi to zabrała i posłała tam kogoś innego - na okienku, albo chociaż kto ich uczy. Lecz po chwili, kiedy ochłonąłem z wiceniespodzianki, machnąłem na to ręką - pomyślałem, że właściwie przecież i tak w domu nic nie mam do roboty, to może nawet lepiej zostać w pracy - przynajmniej czymś się zajmę.