117.Schizy urlopowe

Jakoś w końcu zebrałem się, żeby pójść na "Hobbita". Wydarzenie to było, bo ja, nie wiedzieć czemu, przestałem chodzić do kina. Do kina poszedłem... i z kina wróciłem jak niepyszny, bo okazało się, że godzina seansu podana w Stopklatce i na Filmwebie jest z sufitu wzięta. A z racji braku praktyki nie przyszlo mi do głowy sprawdzić dodatkowo na stronie samego kina. I kupa. I nie poszedłem. I pewnie nie pójdę. Bo mi się nastawienie rozp...ło, a poza tym tym znowu mnie sąsiedzi zalewają i jutro administracja będzie zsyłać hudraulika.

Z posiadaniem przyjaciół wiąże się pomaganie im - to normalne i zrozumiałe. Ale przychodzą takie momenty, kiedy człowiek chciałby sam trochę od tego odpocząć.

A do końca urlopu już tylko 4 dni. Od dwóch dni zaś mam już sny rozgrywające się w pracy - nic miłego, ani przyjemnego. Nosi mnie tak, że wieczorem pojechałem do IKEI po świeczki. Mam wrażenie, że w ten urlop zaliczyłem więcej supermarketów i centrów handlowych niż przez caly zeszły rok razem wzięty. Jeździłem tam teraz nie dlatego, że lubię takie miejsca, tylko jako pretekst aby się z domu ruszyć. 

Jedna koleżanka - ma jeszcze większe schizy i lata po domu jak mały helikopterek. Inna - ma już od połowy urlopu "rzyg na samą myśl, że mam tam wracać". To tylko przykłady, więcej jest takich. Jedna przyczyna to sam zawód szalenie wyczerpujący psychicznie, ale łeb w łeb z tamtą idąca, to ta placówka konkretna, gdzie zarządzanie i relacje interpersonalne pozostawiają wiele do życzenia, działając strasznie demotywująco.