200.Wspieranie bliźnich

Z nieba leje się straszliwy żar. W mieszkaniu - jak w piecyku. Nigdzie schronienia.

Długa rozmowa z przyjaciółką na temat poszukiwania celu życia. Niezbyt wygodne jest mieć ponadprzeciętną wrażliwość, inteligencję, empatię itp. Bo widzi się i czuje się więcej niż inni - tego co korzystne i tego co mniej. Cóż, można powiedzieć, że to cena jaką się płaci za wyposażenie ponadstandardowe i pewnie to jest prawda, ale nie zmienia to faktu, że w życiu nie zawsze pomaga. Kiedy widzi się troszkę dalej niż inni, powiedzmy: nie na jeden krok naprzód, ale na trzy, to czasem bywa korzystne, chroni i pomaga, ale czasem i przeszkadza, zamyka, blokuje ruch.

Samotna matka szukajac partnera musi mieć świadomość, że odbędzie się to w jakimś stopniu kosztem jej dziecka. Najlepiej byłoby znaleźć takiego partnera, który by zaakceptował układ, w którym będzie na drugim miejscu przynajmniej do momentu, kiedy dziecko wyfrunie z gniazda na własne. I tu już pierwsza bariera: ilu jest takich facetów w średnim wieku?

Do tego świadoma swojego charakteru kobieta, mająca dobre rozeznanie w swych mocnych i słabych stronach, w swej osobowości i szerzej - psychice, umie już zakreślić granice nec minus ultra - zestaw cech którymi musi charakteryzować się partner. Nie robi tego dlatego, że ma zamiast mózgu papierową pulpę z kolorowych czasopism i ich "mądrości", ale dlatego, że rozumie przy których cechach i ich kombinacji nic dobrego i trwalszego ze związku nie wyjdzie, nawet przy dobrej woli obu stron.

Wie też, że zbudowanie związku wymaga czasu, a tego czasu na nieudane próby po 40. już nie ma. I to kolejna bariera.

Oczywiście łatwo się mówi: "Próbuj!" "Nie rezygnuj!" "Samo nie przyjdzie!" "Nie można się zniechęcać!"

Tylko kiedy słyszę takie dobre rady, to mam ambiwalentne odczucia: z jednej strony rozumiem ich racjonalność - same w sobie są słuszne,  ale z drugiej stony - paradoksalnie ich uniwersalność sprawia że nie mogą mieć zastosowania uniwersalnego. Bo są przypadki takie, że kiedy przyjrzymy się im uważnie, a nie tylko powierzchownie - jak to zwykliśmy z bliźnimi czynić, i dogłębnie zanalizujemy uwarunkowania, to dojdziemy do wniosku, że prawodpodobieństwo powodzenia należy uznać za tak małe, że trudno dalej dziarsko te wyświechtane zachęty wygłaszać.

Kiedy przyjrzymy się ludziom, którzy w taki właśnie sposób, nie neguję broń Boże iż z dobrego serca i w najlepszych intencjach, dodają innym otuchy i zachęcają do poszukiwania "drugiej połówki", to zwykle rzuca się w oczy, że tak naprawdę te ich zachęty i wsparcie dzieją się na poziomie niesłychanie płytkim i powierzchownym. Że w gruncie rzeczy pochodzą z tego samego zbioru co tak zwane mądrości ludowe, w których "Od przybytku głowa nie boli" sąsiaduje z "Co za dużo to niezdrowo".

Że w gruncie rzeczy takie dobre rady mają wartość merytoryczną komunału. Są mniej więcej tym samym, co na skargę "Jestem głodny" wygłoszenie odpowiedzi "To zjedz coś!" Samo w sobie - słuszne, rada trafna, ale w istocie rzeczy bezwartościowa, bo kto się skarży to najwyraźniej nie ma co jeść.

Co więc w istocie rzeczy takimi poradami realizujemy? Faktyczne wsparcie i podniesienie na duchu bliźniego, czy raczej poprawę własnego samopoczucia, że pomogliśmy komuś dobrą i słuszną radą, która nas nic nie kosztowała?