131.Mówię w suahili

Z mieszanymi uczuciami siadłem do pisania tej notki. Należałoby jakiś poważniejszy temat poruszyć, coś konkretnego mieć do napisania, a nie tak sobie ględzić o niczym. Inni blogowicze takie ważkie rozważania prowadzą, a ja tu się pcham z jakimś wodolejstwem. Ale cóż począć - grafomańskie ciśnienie robi swoje, a płytki, ku alcchajmerowi pewnie zdążający umysł nie pozwala nic głębszego wyprodukować.

Poczucie bezradności i braku wsparcia w pracy z uczniem - wychowawczyni i pedagog szkolny umywają ręce, albo nie widzą problemu, a ja się cokolwiek bezradny miotam jak dzieciakowi w moim przedmiocie pomóc, bo widzę w nim potencjał, a mam poczucie jakbym mówił do niego w suahili.

Rozmowa z klasą o pomaganiu innym. Dość dołujące wrażenie. W skrócie: uważają, że większość pomoże drugiemu tylko jeśli zobaczy w tym swój interes; jak ci coś się przytrafiło, to radź sobie sam.

Mam poczucie, że chyba się wygrzebałem z głębszych partii dołka. Już nie jest mi tak okropnie przykro na myśl o samotności, o tym jak mi się życie ułożyło, że zawsze już będę sam. Nie podskakuję z radości jak to jest super, ale i z drugiej strony nie mam inwazji smutku na widok np. jakiejś ewidentnie branżowej pary na mieście. Ot, dokonam spostrzeżenia, przemknie najwyżej myśl "Kurczę, jak fajnie im." i pójdę dalej. Cóż, słodkich pierniczków dla wszystkich nie starcza i tak.

Tylko przyjaciółka mi mówi, że brzmię jak czymś przygnieciony.