O matulu... ciężki to był tydzień. Zapieprz i nerwówka czy ze wszystkim zdążę. Do tego wkurwianie ludzką głupotą, bezmyślnością i niekompetencją. Niektórym wydaje się, że jeśli coś, komuś, gdzieś, jakoś powiedzieli, to jest to już zakomunikowane wszystkim, wszyscy o tym wiedzą, wszystko zrozumieli i sprawa załatwiona.
Bawi mnie dość rozpowszechnione przekonanie, że ludzie o wykształceniu ścisłym będą lepszymi organizatorami, lepiej ogarną generalia i szczegóły itp. niż humaniści. Wychodzi to zwłaszcza przy dyskursie na temat kierunków kształcenia studentów, gdzie przewija się mniej lub bardziej zawoalowana sugestia, że humanista to taki bujający w obłokach nieogarnięty abstrakcjonista, dość bezużyteczny w konkretnych zadaniach, zwłaszcza organizacyjnych. Tymczasem kiedy patrzę na swoją pracę, to wychodzi na to, że jest dokładnie na odwrót - imprezy organizowane przez humanistów (przynajmniej niektórych) są dużo lepiej zorganizowane od tych, które wyprodukowali ścisłowcy. Zdumiewa, że można wpaść na to, by przygotowanie skomplikowanej imprezy zakończyć na najwyższym poziomie ogólności (w rodzaju: robimy konkurs, I etap będzie ustny, II - pisemny), kompletnie bez przemyślenia jakichkolwiek bardziej szczegółowych kwestii, tak scenariuszowych jak i technicznych.
Przypomina mi to starą anegdotę z książki Igora Śmiałowskiego "Igor Śmiałowski opowiada":
"Antoni Fertner, kiedy w Warszawie prowadził Teatr Letni, zauważył, że strażak, który stale dyżurował w jego teatrze z niezwykłą uwagą śledzi zza kulis każdy spektakl. Szczególnie interesowały go sztuki, w których grała Ćwiklińska i Fertner.
Pewnego dnia w gabinecie dyrektora zjawia się wyżej wymieniony pracownik pożarnictwa. Przestępując z nogi na nogę komunikuje, że napisał sztukę i prosi dyr. Fertnera, by raczył ją przeczytać i oczywiście wystawić. Tu podał kartkę papieru, na której dość nieczytelnym pismem wyraził swoje zamysły. Rozbawiony Fertner przeczytał co następuje: Akt I - na scenie mistrz Fertner i M.Ćwiklińska mówią - kurtyna. Akt II - M.Ćwiklińska na scenie, czeka. Wchodzi mistrz Fertner. Mówią - kurtyna. Akt III - Mistrz Fertner sam na scenie. Wchodzi M. Ćwiklińska. Mówią - kurtyna.
Tłumiąc śmiech Fertner spytał strażaka:
- Co mówią?
Strażak stuknął obcasami i wyrecytował:
- Tacy artyści jak państwo już na pewno sami będą wiedzieli, co mówią."
Nasi ścisłowcy w szkolnym show-biznesie są jak ten strażak.
Nie wypada się chwalić, ale co tam! Najlepsze na przestrzeni nastu lat przedstawienie szkolne u nas wystawiła spółka producencka, której niejaki Mr Aberfeldy był słabszą połową - z pomysłem, zwarte, dynamiczne, treściwe, precyzyjne i... nie nazbyt długie. Również okolicznościowe akademijne przedstawienia (jednoaktóweczki) przez tegoż pisane, stanowiły klasę same dla siebie, na tle oklepanego standardu szkolnego. Lepszy krótki kopniak w wybrane partie, niż rozwlekłe poklepywanie nie wiadomo po czym. Przynajmniej jeśli chodzi o pobudzenie do myślenia.
Dziś to na siłę robi się w dniu wagarowicza spektakle, imprezy, dzień sportu itp. Za moich czasów nie było czegoś takiego, tylko, jak nazwa wskazuje, szło się na wagary. Oczywiście nauczyciele straszyli dość ambitnie sankcjami, ale nigdy ich nie wyciągali. Nadopiekuńczość systemu spowodowała, że uczeń nie może być teoretycznie w tym dniu na wagarach, to aby na nich nie był organizuje się zastępstwo lekcji w postaci innych zajęć. Zatracona została idea dnia wagarowicza na rzecz często nie najlepiej zorganizowanych zajęć zastępczych. Nie wiem czy jest to lepsze, czy może dawne rozwiązanie z nutką strachu co będzie jak nas nie będzie, nie było lepsze? Na pewno tamto rozwiązanie spajało klasę z powodu podjęcia grupowej decyzji. Ile to było dyskusji nt. kto idzie, kto zostaje, perswazji większej grupy uczestników na mniejszą, wpływu jednostek na innych. Dziś daje się gotowe rozwiązania - nie macie lekcji - bawcie się.
OdpowiedzUsuńGeneralnie - zgadzam się. Twój komentarz jakoś zainspirował mnie do notatki 303.
UsuńZ jednej strony tak, ale z drugiej są tacy uczniowie, co nie wezmą udziału w organizowanych specjalnie na tę okazję spektaklach, imprezach, dniach sportu, itd. i po prostu uczczą to w tradycyjny sposób, czyli wagarami. Zresztą czytałem niedawno, że niektórzy uczniowie mają wagary na co dzień, zrywają się ze szkoły wcześniej i prowadzą drugie życie w galeriach handlowych. Dziewczyny spędzają czas na oglądaniu ubrań, a chłopaki w darmowe granie w gry komputerowe/konsolowe na specjalnych stanowiskach.
OdpowiedzUsuńA cóż to takiego dziś nadzwyczajnego - wagary, kiedy przeciętna frekwencja oscyluje wokół 80%, a wielu rodziców kryje pociechy usprawiedliwiając ich zrywy? Faktycznie niedysponowanych jest może 5%, a reszta to wagarowicze.
Usuń