539.Dymiące piasty

Taśma sprawdzania prac aż furczy; opróżniona półka, momentalnie zapełnia się nowymi. Piasty belfro-chomiczego kołowrotka aż dymią. Wczoraj po którejś lekcji nie mogłem zrozumieć co się dzieje, że przed salą nie ma uczniów. Dłuższej chwili potrzebowałem żeby się zorientować, że po prostu dzień nauki się już skończył i to była ostatnia lekcja. Jeszcze dłuższej zaś, żeby obniżyć poziom napięcia do takiego, który pozwoliłby mi powiedzieć sobie: "Dobra, możesz już wyjść z pracy i pójść do domu" (z pracą w torbie...).

Wyprowadził mnie z równowagi mostek naszej tratwy Meduzy swoją beztroską nonszalancją w planowaniu pracy. Oni sobie odkładają na ostatnią chwilę oraz zmieniają po cichu wcześniej zakomunikowane ustalenia, a ja muszę świecić oczami przed uczniami i rodzicami i wychodzę na idiotę. We wtorek zaczynają się próbne matury, nie wiemy podstawowych kwestii organizacyjnych, a ja w piątek dostaję szyderczy rechotek w twarz - czego ja chcę się dowiedzieć? przecież do wtorku jeszcze mnóstwo czasu! Oznacza to, że w poniedziałek dopiero będziemy się dowiadywać, czy nie siedzimy do późnego popołudnia w któreś dni. To że ktoś może mieć jakieś zobowiązania na ten czas i wypadałoby go poinformować wcześniej, żeby mógł je inaczej poustawiać, to najwyraźniej nie zaświtało. Wszystko na ostatnią chwilę, choć wiadomo o próbnych już od kilku tygodni. Niby powinienem się przyzwyczaić do takiego działania, ale wciąż podnoszą poprzeczkę.

Wybierałem się na antyzalewską demonstrację belferstwa, ale deszcz i jakby napoczynająca mnie od jakiegoś czasu infekcja jednak przeważyły. Głównie chciałem iść przez wzgląd na biednego Emusia (ale osobno, nie z nim), jako pewien gest czy to lojalności, czy raczej życzliwości (solidarności) wobec niego. Nie wierzę, że ta arogancka banda się cofnie - zakompleksieni nieudacznicy maja skłonność do brnięcia aż do klęski, napędzani przekonaniem, że zmiana planów to ustępstwo, a to zaś jest porażką, ona zaś tożsama z klęską, bo przyznaniem się do swego nieudacznictwa. Ich cechą jest czarno-białe widzenie świata, dyktujące tylko dwie opcje: albo zwycięstwo, albo klęska; kompromis dla nich jest klęską, bo nie jest zwycięstwem. Tak więc myślę, że gimnazja RIP.