529.Boska Florence

Zdumiewające - poszedłem z własnej inicjatywy do kina (po przeszło półtorarocznej przerwie). Co jeszcze bardziej zdumiewające - namówiłem (z pewnym trudem) Emusia. Poszliśmy na "Boską Florence" - znakomita Meryl Streep! Popłakałem się ze śmiechu, zwłaszcza przy arii królowej Nocy. To naprawdę sztuka tak kapitalnie zagrać nieumiejętność śpiewu! Poza tymi momentami jednak to film wzruszający, o pasji, o miłości, o oddaniu i wsparciu, ale w całości i smutny - muszę dodać. Może i związek Florence i St.Claire'a był niezbyt wzorcowy, lecz kochali się i mieli siebie do (jej) końca. Z trudem odpędzałem dołujące myśli zaczynające się od słów "A ty..." 

Miałem nadzieję, że seans da Emusiowi jakąś frajdę i choć na trochę odciągnie jego uwagę od reformy edukacji. No, odciągnął... na czas swego trwania. Całą drogę do kina nawijał, do zgaśnięcia miejsc nawijał, uszliśmy może 10 metrów od kina a ten znów zionie ogniem. Współczuję mu, to paskudne znaleźć się w takiej sytuacji - perspektywy utraty lubianej pracy, której jest oddany, lecz wydaje mi się, że ostro przegina. Tłumaczę mu, że to pienienie się nie ma sensu, bo nie ma żadnego wpływu ani na Zaleską, ani, tym bardziej, na jej pryncypała, i powinien skupić się na swoich sprawach - na które wpływ ma. Grochem o ścianę. Trudno mi oprzeć się wrażeniu [wiem, wiem, ja podły!:-) ], że to w jakiejś mierze reakcja małego despoty na niepomyślny obrót zdarzeń - "Ja to lubię sobie wszystko zaplanować i ma być absolutnie dokładnie tak jak ja chcę". A tu towarzysz I Prezes nakazał po swojemu.