450. To jest dopiero wzorowy nieboszczyk!

Odliczam dni do wolnego - jeszcze tylko trzy (robocze). Wielką zaletą tego, że czas mknie tak rączo a niepostrzeżenie, jest to, że wolne przybliża się tak szybko. Prawda, że równie szybko przeleci i znów trzeba będzie wracać do kieratu. Nim jednak święta nadejdą trzeba będzie jeszcze ominąć tradycyjną rafę - wigilię pracowniczą. Na samą myśl, że miałyby ku mnie pohalsować obce mi osoby z opłatkiem i życzeniami robi mi się niedobrze.

Kiedyś mawiało się "Od nagłej śmierci zachowaj mnie, Panie!". Umierać należało w swoim domu, w łóżku, powoli w otoczeniu rodziny. Kiedyś uważałem, że nagła, szybka śmierć jest lepsza - szast, prast! i po nas(t). Nadal uważam, że nie ma nic atrakcyjnego w powolnym umieraniu, pewnie jeszcze bolesnym, lecz i zbyt nagła śmierć, znaczy - w zupełnie niespodziewanym momencie, jednak nie jest fajna. Dobrze byłoby mieć dość czasu, żeby odejść kulturalnie, uporządkowanie, nie zostawiając po sobie bałaganu, lecz niezbędne dyspozycje i informacje dla rodzinki, która zajmie się schedą. Ktoś powie: "A co ci zależy, jak już będziesz wtedy martwy i niczego nieświadomy?" Cóż, jakie życie, taka śmierć - dlaczegóż zgon miałby zwalniać z pewnego minimalnego standardu zachowań człowieka cywilizowanego? Niewątpliwie tu widać wielką zaletę samobójstwa - można sobie wybrać moment i sposób zejścia, odpowiednio się do tego przygotowując. Można by rzec: ideał człowieka skrupulatnego. :-)