550.Brnąc przez mgłę

Jeszcze tylko jutro. Jeszcze skończyć dziś tę rozgrzebaną klasę, której sprawdzanie jest równie satysfakcjonujące i ekscytujące jak jedzenie szpinaku po polsku. Dolegliwości sprzed paru dni to chyba nie było zatrucie, tylko jakaś dziwna infekcja, bo czuję się nadal niewyraźnie, jakbym balansował zwieszony tuż, tuż za granicą choroby. Ten tydzień jest jakiś smętny i ponury - niby coraz bliżej fajrantu, lecz zanurzony jestem w mozolną robotę zasnuwającą umysł i nie pozwalającą pomyśleć o czymś przyjemnym. Inna rzecz, że ja już nie mam prawdziwych przyjemności, o których mógłbym pomyśleć. Nawet kupowanie modeli zmieniło się w zadania do umieszczenia w agendzie i odfajkowania wykonania. Radości z tego płynące są tak nikłe i wątłe, jak świeczka która miałaby oświetlić hangar.

W pracy kolejne niespodziewane zderzenie z prawicowym umysłem. Irytacja miesza mi się z przerażeniem - jak można mieć tak spaczony lękowo i paranoidalnie umysł?!

Bulwersuje mnie pomysł szalonego Antoniego, by dać mu uprawnienie degradowania oficerów i podoficerów pod jakimiś ogólnikowymi zarzutami. Coś takiego nie mieści się ani w głowie, ani w polskiej tradycji. Jak wojskowi to przełkną, to znaczy że są... no, niech tu pozostanie niedomówienie takie, bo w odróżnieniu od kierownictwa MONu wciąż mam szacunek dla munduru polskiego żołnierza.

Jeszcze wigilia klasowa i szkolne uroczystości wigilijne. Będą dwaj Niemcy: Herr Absmack und Herr Koschmar. Na pracowniczej nie planuję się pojawiać, bo nie mam tam nic do roboty - o niezawodowych rzeczach nie mam z kim gadać, o zawodowych nie mam ochoty, bo się już dość od sierpnia nagadałem. Nie jestem jedyny, który to omija, pod różnymi pretekstami zresztą. Wymowne dla dzisiejszych porządków na tratwie Meduzy jest, kiedy mostek sobie o pracowniczej wigilii przypomniał.

Niepokoi mnie, że ktoś mi wyjada złote kuleczki Ferrero Mniam-Mniam Rocher. Zniknęło już pół dużego pudełka com je sobie w niedzielę nabył.