1013.Inspektorki-recenzentki

Jeszcze tylko trzy dni urlopu. Kurwa mać!  Znów to poczucie, że wolne zleciało nie wiadomo kiedy. Fakt, atrakcje w półdystansie mocno wpłynęły na to postrzeganie czasu, ale mimo wszystko... Przerwa w pracy, która nie była wypoczynkiem. I znów powrót do tej toksycznej przestrzeni. 

Ogarnąłem się i kupiłem kabelek (HDMI-HDMI), dzięki któremu mogę znów korzystać z monitora, a nie tylko z lapkowego wyświetlacza. Czuję się, jakbym z kineskopowego czternastocalowca przeszedł do kina! Właściwie to chyba wstyd i kompromitacja, że dopiero teraz to zrobiłem, zważywszy, że na lapka przesiadłem się na jesieni. Zręcznem manewrem dydaktycznem przyjmijmy, że to przestroga dla młodych PT Czytelników - tak się często dzieje ze starymi ludźmi, którzy rutynieją, kostnieją, aż pewnego dnia ktoś przypadkiem odkrywa, że już nie żyją.

Niespodziewanie zawitały Schwester z Dziedzicową. Telefoniczne awizo wyprzedziło je o ledwie parę minut. Magnesem, który skłonił je do odwiedzin była moja toaleta, leżąca akurat w pobliżu trasy ich sklepowego rajdu. Przystąpiły do oględzin szaf (które polecony przez nie stolarz zrobił mi wiosną).

Sch. - A co to było, że mówiłeś, że zrobił nie tak jak chciałeś?

Mła - No, to miało być tak i tak, a jest - jak widzisz.

Sch. & Dz. - Aaa... no tak... 

Sch. - A dlaczego tamto jest tak, a siamto śmak? Dlaczego nie jest tak samo?!

Mła - No bo tak to porobił. Nie miałem już wtedy czasu i siły się z nim handryczyć.

Sch. - GŁUPIO. Ja nie wiem - u nas wszystko pomierzył i zrobił idealnie i jak należy...! A tu...

Dz. - JA bym tego NIGDY nie przyjęła! Niech zabiera i robi jeszcze raz!

Do tego jeszcze cały zestaw dobrych i zupełnie nieproszonych rad na temat wystroju przedpokoju.

Pożegnałem je z niejaką ulgą.