718.W latyfundium księcia ministra

Dodatkowe objawy skłoniły mnie do rezygnacji ze standardowego traktowania dolegliwości i poigrania za śmiercią (zgodnie z prawem Moliera: człowieka zabija choroba albo lekarz) w formie udania się do lekopoza. Naiwne złudzenie, że po pół godzinie będę szczęśliwym posiadaczem recepty i L-4 ustawionym na prostym torze do wyzdrowienia, zostało rozwiane jednym zamaszystym ruchem pieczątki. Zostałem wykopany na ostry dyżur i tam zaznawałem pierwszy raz w życiu frajdy poznawania systemu ochrony zdrowia publicznego od strony mi nieznanej. Nie polecam. Od wejścia do wyjścia bite 7 godzin, jak w zegar strzelił. 

Współczuję lekarzom tam pracującym warunków pracy - ilość tekstu, którą muszą wyprodukować robi niemiłe wrażenie. Miałem poczucie bycia pretekstem do wykonania procedur. I to czekanie, czekanie, czekanie... na wezwanie, które może nastąpić w każdej chwili, a następuje po 2, albo 3 godzinach. Wyszedłem czując się dużo gorzej (chorzej) niż czułem się wchodząc tam. Nie jest to chyba najlepsza rekomendacja dla placówki medycznej.  Zaznaczam - nie mam pretensji do ludzi, bo widzę w jakich warunkach funkcjonują, a nie oni je sobie przecież stworzyli.

Jak siedziałem, tak patrzyłem. Uderzyła mnie rozpoznawalność stanów (w sensie socjologicznym, nie medycznym) w osobach przemieszczających się labiryntem pomieszczeń. Profesory kroczące wyniośle, roztaczające wokół siebie zniewalający czar feudalizmu. Zwykli lekarze z zalataniem w oczach pośpiesznie pędzący do drugiej lub trzeciej roboty. Pielęgniarki z tym charakterystycznym poczuciem swojego rewiru, i przekonaniem że na leczeniu znają się lepiej od niejednego medyka. Sanitariusze jak z jednego kloca rżnięci: flegmatyczni, brzuchaci, z taką januszową sprezzaturą. Ratownicy medyczni swoistym połączeniem luzu z gotowością do natychmiastowego działania przywodzący na myśl frontowych weteranów. I studenci poruszający się w parkach lub gromadkach, łatwi do odróżnienia - z wczesnych czy późnych roczników. Zwróciłem uwagę, jak wielu z tych studentów to ładni i bardzo ładni chłopcy. Jakby w komisji rekrutacyjnej same baby i pedały siedziały. Doktor o Zgrabnym Tyłeczku będzie miał godnych następców.