Refleksje przyjaciółki na temat samotności, godzenia się z nią (samotnością znaczy, z przyjaciółką nie gniewamy się), układania sobie życia, akceptowania stanu rzeczy. W zasadzie ograniczyłem się do potakiwania, bo co miałem mówić? Że mam podobnie, z tą wszelako drobną różnicą, że już zrezygnowałem ale jeszcze nie polubiłem? Ona mówiła i mówiła, a w myślach biegła druga narracja, inicjowana jej przemyśleniami, ale odnosząca się do mnie i mojego, pożal się Boże, życia.
Kinderniespodzianka z ostatnią brakującą (siódmą) z serii figurką - ślimaczek ma śmieszną mordkę. Sam nie wiem co mnie naszło, żeby tę tandetę zbierać. Czekolada byle jaka i wyrzucam ją. Chyba bawi mnie właśnie ta niepewność co będzie w środku - zabawna figurka, czy jakiś rozpaczliwie idiotyczny badziew? Trochę to mnie zaskakuje, bo nie lubię niespodzianek. Może jest ze mną gorzej niż mi się zdaje? Zanim jakaś nikczemna kreatura w komentarzu skwapliwie potwierdzi, może lepiej oznajmię stanowczo i dyskusję w zygocie ucinając: stan pacjenta stabilny i uświadomiony, rokowania od lat znane - gówniane, więc morda w kubeł. No!
Tradycyjne mdłości z prac sprawdzania konieczności.
Na rodzinnej imprezce świeżo upieczona zaręczona lata i podtyka wszystkim pod nos pierścionek zaręczynowy. Zaatakowany wujek narzeczonego ponuro:
-Wyrazy współczucia!
też współczuję wszystkim tym facetom, którzy muszą się męczyć z kobitkami... :P
OdpowiedzUsuń