792.Zdrówko sobą

W piątek ustaliłem sobie co ogólny plan zakupów w związku z tym, że w sobotę miał być urodzinowy obiadek Dziedzica (znanego wcześniej niekiedy jako Spadkobierca). W ramach tego planu w sobotę rano pojechałem do marketu w centrum handlowym. Dochodząc do linii kas nagle zdałem sobie sprawę, że właściwie nie bardzo pamiętam po co tu w ogóle przyjechałem. Ściślej się wyrażając - po co dostatecznie ważnego, żeby się wyprawiać w tak urządzony dzień. Bo te drobiazgi, które miałem w pamięci, nie były aż tak pilne. Wszedłem więc prześlizgując się wzrokiem po półkach bez większego zainteresowania, na zasadzie - jak coś wpadnie w oko, to dobrze, a jak nie wpadnie, to nic się nie stanie. Ponieważ dzień wcześniej u konkurencji kupiłem mu suwenirową flaszkę, to skręciłem w dział narodowy, żeby porównać ofertę obu sieci. Nagle na półce zobaczyłem CUDO! Mnie! W pewnym sensie, rzecz jasna. Nie mogłem się pohamować i nabyłem niezwłocznie. Głosy finansowego sumienia i gospodarnego rozsądku zagłuszyłem i zignorowałem. Wprawdzie nigdy w życiu nie dałem tyle za flaszkę, ale co tam! Warto było. Voilà, c'est moi! Będę popijał siebie. Nie wiem wprawdzie czy sobie będę smakował, bo jeśli trafnie wybrałem nicka na bloga, to logicznym będzie, że w tej flaszce jest jakieś wstrętne paskudztwo.

Przyszło mi także do głowy, że zadysponuję, aby po kremacji wsypali mnie do tej puszki i Schwester postawiła sobie ją na kominku w charakterze urny, zaś do oficjalnej niech wsypie piasek dla papug i do ziemi. 

Wyobrażam sobie dialogi w rodzaju:

- A co jest w tej pięknej puszce? 

- W tej? Aberfeldy.