Samotny w mej małej celi,

samotny jak ona sama,

samotny idę do świata,

samotny stamtąd powrócę.

piątek, 30 września 2016

524.Zaślepienie

-Słyszałeś jak błysnęła ostatnio nasza premier?
-...
-Na konferencji prasowej oznajmiła, że z wicepremierem Morawieckim są pomazańcami Jarosława Kaczyńskiego. 
-Nie rozmawiam o polityce.
-Ale tu nie o politykę chodzi, tylko o dość żenującą wypowiedź.
-To był żart taki, a ja wolę już takie żarty, niż władzę co pozwala na taką prywatyzację, co mnie z domu wyrzuca! Jak Gronkiewicz-Waltz!

Kurważeszmać... Co ma piernik do wiatraka? Nawet takie kompromitujące palnięcia są OK, a reagujemy w myśl zasady "a u was murzynów biją!"? Urzeka mnie też założenie, że skoro śmiem wyrazić się nieżyczliwie o pisowskiej władzy, to znaczy że muszę być wyznawcą Platformy. Komunalna klitka w ruderze z marginesem i żulami drzwi w drzwi była cacy,  a konieczność nabycia sobie wreszcie porządnego mieszkania w schludnym bloku to prawdziwa trauma nawet po latach nie do wybaczenia. Gorliwy katolik nie widzi nic niestosownego w takim tekście? Nienawiść tak bardzo mu wszystko przesłania?

sobota, 24 września 2016

523.Zryta bania

Jakoś brak pozytywnych wieści. Tradycyjna jesienna infekcja właśnie mnie napoczęła. W mieszkaniu, zwłaszcza pod wieczór i nocą, ziąb jak w psiarni. Na dworze nie wiadomo jak się ubrać - w słońcu i od południa ciepło, aż się człowiek spocić może, a w cieniu oraz rankiem chłód po krzyżach liże. Tu się człowiek spoci, tam go przewieje, a france wszelkie tylko na to czekają. A samotni nie powinni chorować, bo ani mogą sobie na to pozwolić, ani nie mają po co.

M. mnie załamała. Podchodząc usłyszałem jak opowiada koledze (zawsze dotąd słyszałem jaki to ona ma do niego dystans i w ogóle) o tym jak była na "Smoleńsku". Zaskoczony wykrztusiłem: "A kto cię tam zaciągnął?" "Zawsze mówiłam, że chcę na niego pójść!" Ha, widać - nie mnie. Jak posłuchałem jej relacji, jak to film jej się podobał, jak profesjonalnie jest zrobiony, jak w nim nie ma przegięć, jak jest stonowany, to... cóż, słuchałem i uszom nie bardzo wierzyłem. Kiedy usłyszałem, że scena w której duchy ofiar katastrofy spotykają się z duchami oficerów pomordowanych w Katyniu, jest zupełnie OK i w porządku, to już miałem dość. Jest mi smutno i przykro, że tak inteligentna i wrażliwa osoba, ma tak zaściankowo-katolicko zrytą banię.

W pracy młynek rutyny kręci się żwawo - jeszcze tylko kilka dni i minie pierwszy miesiąc roku. Czas mknie coraz szybciej, lata mijają same niezauważone, lecz upływ ich widzę po sobie.

sobota, 17 września 2016

522.Objawy depresji

Na popularnym portalu natrafiłem na artykuł filmik pod groźnie brzmiącym tytułem "Objawy depresji, których nie wolno ignorować". Nie mając ochoty na pójście tam, dokąd pójść zaraz muszę, uznałem, że mogę sobie poprokrastynować troszkę i odpaliłem filmik. Poważna choroba, więc z powagą i uwagą czytałem wyświetlające się informacje. O! zgadza się... i to się zgadza... i to mam... nooo, i to też... i to... Aż doszedłem do punktu "jeśli trwa dłużej niż 2 tygodnie" i ryknąłem spontanicznym śmiechem (nie pamiętam kiedy ostatnio mi się to przytrafiło). 2 tygodnie?! Ja wszystkie te objawy mam już, może z paroletnią przerwą, od kilkunastu lat! Kto się tak radośnie śmieje, ten depresji mieć nie może. I kwita. ;-)
 

wtorek, 13 września 2016

521.Walka z partactwem

Bezsilna złość mnie roznosi na dziennik elektroniczny. Dyrekcja z entuzjastycznym zapałem dysponuje co mamy tam mieć wypełnione, a ja bezskutecznie  próbuję przebrnąć przez jedną z funkcji, zupełnie nie intuicyjnie zaprojektowaną. Kurwicy można dostać! Logika programisty jest zupełnie nieodgadniona. Możesz dodać, ale nie możesz usunąć. Możesz zmienić poziom przydziału, ale system i tak to zignoruje i udostępni ci przydział tylko do poziomu pierwotnie zaznaczonego. Postępuj według lakonicznej instrukcji bez objaśnień, a w efekcie dostaniesz listę z pierdyliardem czerwonych uwag że jest nie tak jak być powinno; naturalnie ani znaku - jak być powinno i co zrobić inaczej. 
Tak jak bardzo mi się podoba dziennik elektroniczny, który uważam za świetne narzędzie, tak moduł dodawania i przydzielania rozkładów materiału to coś, za co powinno się autora tego wkurwiającego gówna wybatożyć i solą przesypać.

piątek, 9 września 2016

520.Radość życia

Telefon, a z niego żale i lamenty nad reformą edukacji i nad paskudną atmosferą w skazanej na zagładę pracy. W końcu dramatyczna refleksja:
-Jak tu żyć, jak nie wiem co ze mną będzie za rok?! A za dwa?! 
-Nie masz na to wpły...
-Jak ja mam mieć w tych warunkach radość życia?!!
-Nie wiem, nie mam jej od co najmniej trzydziestu lat, więc trudno mi coś tu radzić.
-Co ja mam zrobić? Co ja mam zrobić?!

środa, 7 września 2016

519.Dróżnik

Na tratwie popisowy bałagan, co krok wychodzą jakieś niedoróbki, niedobory i miny. Nerwy mamy szargane już od samego początku. Komunikacja wewnętrzna klapła nam jeszcze bardziej niż wcześniej, choć wydawało się, że już stała się deseniem na pokładzie. Teraz chyba próbuje zejść do zęzy. Nowa koleżanka jest w stanie szoku próbując ogarnąć naszą rzeczywistość; zastałem ją krążącą nerwowo po pustej sali, wachlującą się teczką i powtarzającą w kółko: "To niemożliwe! To niemożliwe! To niemożliwe!". A to przecież tylko najnormalniejsza  na naszej tratwie normalka.

O czym świadczy na przykład poniższa scenka:

-Panie Stasiu, a czemu brama wjazdowa jest otwarta? Tam uczniowie są.
-A bo podgląd mi się popsuł i nie widzę kto przed nią stoi, żeby wjechać lub wyjechać, więc musi być stale otwarta. Bo nie ma pieniędzy na naprawę.

Tak więc ważniejsza jest wygoda kierowców, którym wynajmujemy parking, niż bezpieczeństwo uczniów. Owszem jest nauczyciel dyżurujący, ale musi stać w charakterze ciecia bramnego przy tej otwartej bramie, przez co nie ogarnia dokładnie, lub w ogóle reszty terenu wokół szkoły na którym dyżuruje. 

Jutro mamy mieć nadzieję na udostępnienie do pracy rzeczy, które powinny być gotowe na 1.09. Hosanna!

Ja wracam ze szkoły jak z wirówki. Patrzę na nowe i stare klasy i mam wrażenie siedzenia przed kalejdoskopem - przesuwające się przed oczami zestawy twarzy, niektórych znanych, wielu zupełnie nowych. Czuję się jak dróżnik na zapomnianym przez Boga i DOKP posterunku, przed którego oczami przelatują pociągi z twarzami podróżnych w oknach. Tyle już było tych pociągów... i tak do siebie podobnych...

poniedziałek, 5 września 2016

518.Końce i początki

Chwile grozy wczorajszego wieczoru - nawałnica jaka przeszła przez środek miasta niosła ze sobą gradobicie. Donośność i nasilenie gradu walącego w okna autentycznie mnie przestraszyły; nigdy jeszcze nie bałem się tak bardzo, że mi wytłucze szyby. Nim zdążyłem dojść do okna, przez uchyloną na górze szparę wlało się tyle wody, że wyciekło po podłodze na dwa metry od okna. Kiedy wyjrzałem na zewnątrz widać było szarą wściekle kłębiącą się masę wody, widoczność nie przekraczała kilku metrów; nie mogłem dostrzec żadnego z domów naprzeciwko.

Ból głowy i karku niedwuznacznie sygnalizuje rozpoczęcie zajęć. Wyłażące co i rusz absurdy - że to polska szkoła i nasza Tratwa Meduzy.

Plan lekcji wręczony ze słowami: "Ale pamiętaj, że to się jeszcze zmieni!" Wiem, i to niejeden raz... Szkoda tylko, że reszta się nie zmienia.

Nagle precz odeszła cała ochota na jakiekolwiek modelarskie dłubaniny; rozgrzebane modele leżą w pudełku, niektóre już drugi rok.

piątek, 2 września 2016

517.Łagodne i agresorzy

Mściwość, pamiętliwość, dwulicowość, manipulowanie i nade wszystko różne formy pragnienia władzy - do wyboru i w pierwszym gatunku. Sam nie wiem - czy to ten zawód przyciąga ludzi o takich cechach? Czy też w zawodzie tym cechy te są budzone i wzmacniane, aż wyłażą na światło dzienne ludzkich poczynań? I czemu o wiele częściej obserwuję je u kobiet niż u mężczyzn w mojej profesji?

Pamiętliwość jest w pewnym stopniu przydatna, bo sprzyja konsekwencji postępowania i oceniania wychowanka. Pragnienie władzy ułatwia ogarnięcie i dyscyplinowanie klasy, co jest umiejętnością również przydatną w szkole. Nauczyciel konsekwentny i trzymający klasę w ryzach, to bardzo pożądany pracownik dla, jak sądzę, większości dyrektorów. 
Zarzut, że  nauczyciel nie potrafi utrzymać dyscypliny jest jednym z poważniej dyskwalifikujących w tym zawodzie. Podobnie - nauczyciel nie konsekwentny.
Tyle, że wszystko ma swą cenę i te cechy wzmacniane przekazem pochwalnym mogą się łatwo wymknąć spod kontroli i zaczną rządzić postępowaniem ich posiadacza poza salą lekcyjną. A to się robi dla współpracowników nieprzyjemne i groźne. Fajnie, jak belfer trzyma gówniarzerię krótko, ale zupełnie niefajnie, kiedy próbuje na podobną melodię pogrywać z nami.

Mogę sobie bez trudu wyobrazić, że dla niejednej osoby zabrzmię teraz jak męski szowinista i mizogin, lecz tak patrząc na swoje doświadczenia z pracy z belferstwem w liczbie jakiejś co najmniej półtorej setki trudno odpędzić wyraźnie wybijający się wniosek, że kobiety tworzą o wiele gorszy klimat współpracy niż mężczyźni. Można to ująć w ten sposób, że faceci traktują przestrzeń zawodową jako: wzajemnie respektowane własne rewiry oraz strefę neutralną w której każdy może być, a reagują ostro tylko wtedy kiedy ktoś naruszy rewir. Tymczasem sporo kobiet zachowuje się jak zdobywcy, dążący do narzucenia swojej dominacji wszystkim dookoła. 
Panuje powszechnie stereotyp, że to mężczyźni są agresorami, a kobiety to takie łagodne i koncyliacyjne, lecz w moim zawodzie nie dostrzegam potwierdzenia takiego obrazu. Raczej wprost przeciwnie. Być może to stereotyp jest fałszywy.  A może ten zawód tak działa?