Samotny w mej małej celi,

samotny jak ona sama,

samotny idę do świata,

samotny stamtąd powrócę.

środa, 29 marca 2017

595.Matematycy i Raciborskie

W 10. roku zażywania nauk dziecię ze stolicy nie ma najmniejszego pojęcia jak nazywa się państwo naszych zachodnich sąsiadów, poza tym, że "Niemcy". Jest zupełnie pewne, że z ani skrótem, ani rozwinięciem nazwy "RFN" nigdy wcześniej się nie spotkało. Czuję się jak pionier z kagankiem.

Analiza źródeł historycznych. W tabelce mają podane w % ilu jest pracowników w jakimś urzędzie administracji państwowej z wykształceniem: wyższym, średnim i zawodowym, w rozbiciu na poszczególne lata. Między innymi jest polecenie: Napisz ilu w roku xxxx było pracowników z wykształceniem podstawowym. 
No i kaputt! Nosy na kwintę, załamka i bezradność. "Przecież tu nie ma wykształcenia podstawowego!" "Jak my to mamy zrobić?" "Tego się nie da zrobić!" Aha, to klasa z rozszerzoną matematyką.

"Raciborskie klasycznie warzone Ciemne" z Browaru  Zamkowego smacznym jest.

poniedziałek, 27 marca 2017

594.Już tylko 2,5 okrążenia do...

Jaka piękna dziś pogoda - nieskażone najmniejszą chmurką niebo i soczyste słońce, omywające wszystko swoim blaskiem. Do tego prawdziwie wiosenne ciepełko. W takim anturażu nawet poniedziałek zyskuje powabu.  Jeszcze tylko 2,5 tygodnia do świąt. Potem "pakowanie i sprzątanie" i klasy trzecie po krzywej balistycznej opuszczają pokład tratwy Meduzy. Kto się do tej pory nie nauczył pływać, ten... cóż, trudno - robiliśmy co w naszej mocy, żeby nauczyć. Po ocenach, na ten moment, wnosząc wydaje się, że pokaźny zastęp odwiedzi Neptuna w jego pałacu.

Troszkę zdumiało mnie chłopię branżowe, które na forum w korespondencji stwierdziło, że dla niego znajomość realna i wirtualna są takie same. No, a dla mnie zasadniczo różne. W wirtualu można sobie miło gadać z botem, a w realu wzdrygnąć na widok kaszalota. Cóż mi po tym, że na forum sobie z kimś pogadam, kiedy w rzeczywistości nie mam nawet kogo dotknąć czy przytulić, ani poczuć, że komuś na mnie bezinteresownie (niematerialnie) zależy.

"Komes podwójny ciemny 2015" - no, smaczny i pijalny, ale żeby jakiś Wunderbier to bym nie powiedział.

niedziela, 26 marca 2017

593.Weekendowy odpoczynek

Och, jakie piękne słońce! Śliczny poranek. Aż przyjemnie wyjrzeć za okno jak ładnie... zaraz... a gdzie się słoneczko podziało?! No, ładnie było i się zmyło. Jak metafora życia - ciesz się szybko chwilą, bo zaraz nie będziesz miał z czego. Szaro, ponuro. Jak na niedzielę przystało, żeby na poniedziałek człowieka nastroić.

Wczoraj było trochę latania - do supermarketu, do rodziców, do Biedrony i ani się obejrzałem, jak już było późne popołudnie. Drobne ogarnięcie jakichś domowych spraw i zdumienie - już szósta minęła. Jak siadłem do kompa, żeby z pustelni na jakikolwiek świat popatrzeć, tak szybko poczułem że mnie ścina. Doczłapałem do sofy, poleżeć chwilę - obudziłem się o pół do dziesiątej. To zresztą i tak lepiej, bo w tygodniu to mnie łapie blackout przy sprawdzaniu prac tak, że tylko je odgarnę i kładę głowę na blacie i tak łapię kwadrans drzemki. Potem tak zarwawszy cykl snu miałem problem z zaśnięciem, a do tego przecież jeszcze noc krótsza z uwagi na zmianę czasu. Ewidentnie jednak organizm potrzebował w końcu odreagować ostatni tydzień, albo i dwa tygodnie.

Zaskoczył mnie ojciec. Mniej tym, że coraz mniej klapuje (dopytywał się matki gdzie jest plac ABC, który jest ze 100 metrów od ich chałupy), a bardziej, że na moje oznajmienie iż zaraz im przyniosę wodę mineralną (bo się wnusio, co ją zwykle im przywozi, gdzieś zapodział) zaprotestował, żebym nie chodził, bo oni sami sobie po butelce przyniosą: "Człowieku! Ty za dwa lata 50 lat skończysz! Oszczędzaj nogi! Żylaki! Stawy! Nie chodź!" Zdumiewające, że pamięta ile mam lat, bo na ogół zapamiętanie mojej daty urodzenia przekraczało jego możliwości. A inna rzecz, że nie pisnąłem nawet o tym, że faktycznie nogi mam już nie takie jak dawniej, bo by mi spokoju nie dał histeryzując i dziurę w brzuchu wiercąc.

Teraz jest sobie pół do dziesiątej, a przede mną robota - prace do sprawdzenia, prace do przygotowania, plus zlecenie z mostka tratwy naszej, bo "on już bokami robi i muszę to zrobić". Rzuciłem smętnym okiem na poklejone figurki - poczekają sobie jeszcze na jakąkolwiek farbę, poczekają. Nie ma to jak weekendowy odpoczynek.

W piątek zaś strajk belferski - rzecz rzadsza niż narodziny nowego jednorożca. Trzeba będzie znaleźć sobie jakieś zajęcie.

czwartek, 23 marca 2017

592.Jak w ulu

Ciekawy dzień. Zastanawiam się, czy czuję się tak znośnie, bo to znośnie zniosłem, czy też dlatego, że wciąż jestem na adrenalince. Tego drugiego bym raczej nie chciał, bo to by znaczyło, że odchoruję to wszystko w weekend. 

W robocie od rana wrzało jak w ulu. Zdolności menedżersko-komunikacyjne i pomysłowość mostka naszej tratwy są doprawdy zadziwiające. Są jak cudeńka z humoru zeszytów naszych dzieci - nie da się przewidzieć, ani przygotować na nowy okaz. Nie wiadomo co robić - śmiać się czy płakać. Dla relacji  w zespole i warunków pracy są niszczące.

A ja, z braku godzin, w przyszłym roku nie będę miał pełnego etatu.

No, ale to w przyszłym roku, a teraz trzeba prace na jutro posprawdzać.

wtorek, 21 marca 2017

591.Zachetani

No i wiosna, wonna, radosna!
Jak za Szyszki sosna.

Uczucie zachetania nie tylko mi się na tratwie udziela. Niektórzy nie wytrzymują i odpadają na zwolnienie. Mostek tratwy tylko dorzuca tu do pieca.

Uczniowie nie uznali za stosowne wysilać się w jakikolwiek sposób na pierwszy dzień wiosny, poza życzeniem, żeby się lekcje nie odbywały.

Mostek kapitański naszej tratwy dojechał do takiego momentu, że nie będę się już angażował w zwracanie uwagi na popełniane błędy. Najwyraźniej info o błędach nie mieści się w ramach wymarzonego wizerunku "Kapitana Na Mostku". Szkoda tylko, że w te skały, których istnienia nie przyjmują do wiadomości, to ja przylutuję razem z nimi i całą łajbą.

niedziela, 19 marca 2017

590.Kicha

Dwa maile z mostka tratwy wystarczyły, żeby załatwić niedzielny wypoczynek. Zdenerwowałem się tak, że mnie pospinało i głowa pęka. Właściwie to chyba przydałby się drugi, całkowicie tajny blog, w którym mógłbym sobie skomentować rzeczywistość bez owijania w bawełnę. Na tęczowym forum jest wątek na takie okazje pt. "Bluzgamy". Wiadomo było, że tydzień zapowiada się na cięższy niż zwykle, a teraz się okazało, że będzie jeszcze cięższy zaś przygotowany plan rozłożenia roboty tak, żebym się ogarnął z bieżącymi i zaległości zlikwidował poszedł się... no... tentegować

Przeglądałem w necie oferty pracy, także poza zawodem. Kicha. Czuję się jak w klatce.

piątek, 17 marca 2017

589.Różnica między uczniem lepszym i gorszym

Zastrzegam z góry, że oczywiście generalizuję, aby uwypuklić istotę problemu. Każda generalizacja, siłą rzeczy jest mniejszym lub większym uproszczeniem, a więc i nieścisłością.

Różnica między uczniami, których uczyłem kilkanaście lat temu, a tymi których uczę dziś, to przede wszystkim brak wyćwiczenia i nawyku pracy u obecnych, co po 9 latach w systemie oznacza o wiele mniejsze możliwości praktyczne. Nie sądzę by byli dużo mniej zdolni od swoich rówieśników, którzy są w lepszych szkołach, lecz jestem przekonany, że te zdolności w znacznym stopniu pomarnowali nie pracując odpowiednio przez lata. Dziś tych zapóźnień już nie ma jak nadrobić, a na pewno nie w masowej szkole w nieco ponad 2,5 roku. Tym bardziej, że na próby skłonienia ich do intensywniejszej pracy reagują biernym zmasowanym oporem, którego nie jesteśmy w stanie pokonać. Do tego są głęboko sfrustrowani dlaczego nie doceniamy ich jak w poprzednich szkołach i stawiamy tak niskie oceny. Absolutnie nie przyjmują do wiadomości, że w świetle wymagań podstawy programowej dla liceum nie mamy podstaw do tak wysokich ocen. Nienawykli do skupienia i pracy na lekcji, słuchają i uważają okazjonalnie, notować nie chcą, wobec tego do prac sprawdzających chcą mieć tylko treści z podręcznika, a nie z lekcji. Przygotowanie do sprawdzianu (przy braku nauki systematycznej z lekcji na lekcję!) w formie poczytania książki wieczorem w przeddzień pracy uważają że powinno w zupełności wystarczyć do uzyskania co najmniej "czwórki". Przeczytanie utożsamiają z przyswojeniem i nauczeniem się.
Układają sobie wskutek powyższych mniej więcej taki obraz świata: nauczyciele nie uczą, tylko wymagają, oni są ciężko zapracowani i absolutnie niedoceniani.

Ilustracja różnicy podejścia, sceny autentyczne.

Uczeń topowej szkoły na korkach: 
- Proszę pani, czuję się trochę... bardzo proszę mnie źle nie zrozumieć - urażony, że traktuje mnie pani jak dziecko.
- ??? :-o
- No tak, bo po co mi pani zadaje te prace domowe? Przecież to moja sprawa, żebym  sam wyćwiczył to co zrobiliśmy na spotkaniu. Sam muszę to przerobić tak dokładnie, żebym miał to opanowane jak należy przed następną lekcją.

Uczeń mój na lekcji:
- W przyszłym tygodniu piszemy sprawdzian z 5. rozdziału, czyli z ostatnich 7 lekcji.
- Oesssuuu! Tyle mamy przeczytać?! Co pan...?!!

588.Wśród nosorożców

Pajdokracja i gwiazdorzenie. Ślepota nie pozwalająca dostrzec, że za pozorną okazjonalną zabawą kryje się chęć zapewnienia sobie rozrywki czyimś kosztem. Jak nazwać publiczne wykorzystanie czyichś słabych stron? A jak nazwać walory umysłowe tych, którzy tego nie pojmują?
Czuję się bezsilny. Jak człowiek, wokół którego już prawie nie ma ludzi - są same nosorożce.

środa, 15 marca 2017

587.Trzymanie lontu pod wodą

Dobry Boże, z jakąż ulgą złożyłbym wypowiedzenie! Tak wiele mnie kosztuje, żeby nie wybuchnąć i nie powiedzieć bez ogródek co myślę o takim postępowaniu jakie widzę. Nigdy na tej tratwie nie będzie lepiej.

poniedziałek, 13 marca 2017

586.Marsz ignorantów

Siedzę i sprawdzam prace przyszłości narodu. Praca na lekcji, w grupach, z podręcznikiem i netem, z moim wsparciem na wezwanie. I bzdury popisane takie, że wszystko opada. Jakby nie rozumieli po polsku. Ale przecież po to jestem, żeby im wyjaśniać jak na coś niejasnego trafią. Tymczasem nie pytają. Po części dlatego, że jest im doskonale obojętne co napiszą, a po części dlatego, że nie rozumieją, że czegoś nie rozumieją. To jest dramat, bo tylko człowiek wyczuwający, że trafił na coś nieznanego, może tę przeszkodę pokonać. A oni, jak sami przyznają, myślą, że wiedzą o co chodzi, choć w istocie nie mają zielonego pojęcia. I brną dalej, z nonszalancją i zadufaniem. A ja nie jestem w stanie domyślić się którego słowa (frazy, polecenia) nie rozumieją, zaś wszystkich przecież nie mogę objaśniać. 

niedziela, 12 marca 2017

585.W życiu jak na froncie

Poranek nie pozostawił pola do wątpliwości jakiż to dzień tygodnia mamy - spięte mięśnie i ból głowy wskazują że przedponiedziałek

Radosna nonszalancja mostka tratwy spiętrzająca szkolenia w zeszłym tygodniu zbiegła się pechowo z różnymi pracami do zrobienia lub oddania w większości moich klas, co zaowocowało taką stertą prac do sprawdzenia, że robi mi się niedobrze od samego spojrzenia. A tu samo spojrzenie jednak nie wystarczy, trzeba tego dotknąć, zastanowić się od których zacząć, a potem... glurp... Nie chcę nawet o tym myśleć.

Trzeba chyba będzie się wybrać do łapiducha, ale to może warto byłoby powiązać ze zmianą przychodni. Dotychczasowa, polecona kiedyś jako bardzo dobra, niestety podupadła mocno i nie znajduję właściwie argumentów za pozostaniem w niej. Tylko wybór i poznanie nowej to pewne wyzwanie, a ja jestem coraz bardziej znużony. Nastroju nie poprawia, że coś mi szwankują nogi, deprymujące uczucie, kiedy zawodzi coś, na co zawsze do tej pory mogłem liczyć i uważałem za mocny punkt, jeden z bardzo, bardzo niewielu na tej liście. Kiedy miałem wybór - jechać czy iść, to (w obrębie miasta, ofkorz) wybierałem marsz. Kilkukilometrowy spacer w zwykłej codziennej sprawie typu zakupy itp. nie był niczym nadzwyczajnym. Deprymujące kiedy pojawiają się sygnały, że coś nie działa już jak dawniej, że pojawiają się ograniczenia. Może przejściowe, lecz co jeśli już trwałe i narastające?

W życiu jak na froncie - trzymasz się manewrując siłami. Jak cię naciskają na jednym skrzydle, to się wzmacniasz siłami z drugiego, słaby jesteś na skrzydłach, to podpierasz je z centrum. Problemy zaczynają się, kiedy ogólny bilans zaczyna się niedomykać. Kiedy nigdzie nie masz nadmiarowych sił - odwodów, którymi możesz wzmacniać słabsze odcinki. Kiedy widzisz, że za cienką pierwszą linią nie masz już nic.

czwartek, 9 marca 2017

584.Coś się sypie

Pełzamo ergo vivo. 75% tygodnia za mną. Jeszcze przygotować ćwiczonka na jutro, powklepywać różności do dokumentacji, coś posprawdzać, zdrzemnąć się i przetrwać jutrzejszy dzień. 

Organizm niedwuznacznie daje do zrozumienia, że nie działa jak dawniej. Niby wiedziałem, że kiedyś zacznę się sypać, ale nie spodziewałem się, że zacznę już przed pięćdziesiątką. :-(

Mała satysfakcja, że przywódcy europejscy nie ugięli się przed szantażem mściwego prowincjonalnego politykiera. To, że wybrali akurat Tuska wcale mnie nie cieszy, bo zasłużył sobie, żeby go pogonić solą ze szczeciną z obu luf gęsto traktując. Co najmniej za zaniechanie reform, za szkodzenie oświacie (Hallowa i jej pożal się Boże żałosne następczynie), za nawianie z Polski z pozostawieniem dwóch zer za kierownicą Platformy i kraju, za nierozliczenie pisowców za poprzednie rządy.

Nieszczęście tylko, że ten kieszonkowy dyktator prowadzi nas do izolacji i marginalizacji. Wskutek jego działalności będziemy krajem z którym nikt się nie liczy, który nie ma nic do powiedzenia w sprawach regionu, który jest przedmiotem a nie uczestnikiem gry europejskiej. Egzotycznym grajdołem, za którym nikt się nie ujmie, kiedy któremuś mocarstwu przyjdzie ochota go zlikwidować. Już to przerabialiśmy - w XVIII wieku, kiedy Rzeczpospolita była pionkiem na mapie, a jednocześnie tzw. patriotyczne siły bredziły o naszej roli, wadze i znaczeniu, uciekając w narkotyczne odurzenie sarmatyzmem. Wiadomo jak to się skończyło.
Cieszy mię ten rym: "Polak mądr po szkodzie";
Lecz jeśli prawda i z tego nas zbodzie,
Nową przypowieść Polak sobie kupi,
Że i przed szkodą, i po szkodzie głupi.
 No i kupił, panie Janie. Kupił.

poniedziałek, 6 marca 2017

583.Wołga i Ural

Świt w pracy i siurpryza na dzień dobry - na szkolenie muszę się udać. Dziśtuterazzaraz! Zaplanowane i umówione działania lądują w koszu, bo z mostka przecież ważniejsze. Informacje dawkowane w stylu: idź, na placu Czerwonym dostaniesz Wołgę, a po wyrażeniu zgody dowiadujesz się, że nie na Czerwonym, a na Przeobrażeńskim, nie Wołgę, a Urala, i nie dadzą ci, tylko masz go popchać. 

Szkolenie typowe dla edukacji - szumna nazwa skrywa pobieżną prezentację. Materia trudna, skomplikowana i kompletnie obca mojemu stanowisku pracy. Intencji dyrekcji można się tylko domyślać, ale logika podpowiada, że zapewne liczy na to że będziemy odwalać kawał roboty z jej działki. Na tym tle wspomnienie o gromkich pokrzykiwaniach o trzymaniu się swoich kompetencji, wywołuje lekkie rozbawienie.

Rozbawienie ustępuje miejsca irytacji na myśl, jak też kierownictwo naszej zacnej tratwy Meduzy zagospodarowało ten tydzień. Na 5 dni roboczych mamy 3 szkolenia popołudniowe! Rzecz oczywista, że ogarnięcie całości i rozłożenie tego na dłuższy czas jakoś... znowu nie wyszło. Plany wyrabiania się z robotą na bieżąco mogę sobie... no, niedomówienie takie.

Edit: Naszły mnie czarniawe myśli, czy przypadkiem nie wyląduję na jeszcze jednym szkoleniu w tym tygodniu. Pociąć się idzie.

niedziela, 5 marca 2017

582.Piwa?

Za oknem piękna, lazurowa pogoda. Socrealizm w słońcu wprost promienieje. Warto byłoby wyjść na miasto, przekonać się czy może już wiosna idzie. Choć zerknięcie na tygodniową prognozę pogody sugeruje, że idzie jak robol po wypłacie - zz...z...zyzzakiemmm.

Skończyłem czytać i oglądać bloga Ślązaczka Wędrowniczka. Kurczę, ma chłopak fajnie że umie, chce i łazi tak. Kawałek świata uważnie obejrzał, tyle ciekawych miejsc widział. Podziw i smutna zazdrość. 

A przy okazji jakoś mi smaka na piwo narobił... :-o

Trzeba się zbierać do wyjścia. Tylko w dołku coś gniecie. Jutro znów... wiadomo co.

piątek, 3 marca 2017

581.Element usługi

Ziuuut!
Ziuuuut!
Ziuuuuut!
Dni przelatują jeden za drugim, ani człowiek się obejrzy. Już tylko 2 miesiące do matur. Zwyczajowe westchnienie - kiedy to tak szybko wszystko zleciało? Ledwie przecie ten rocznik do nas przyszedł, a tu już zaraz wyjdzie.

W pracy zmęczenie, napięcie, niepewność, frustracja. Kiedy rozlega się jazgot nienawistników pod adresem nauczycieli, że za mało pracują, zwykle wysuwa się im w odpór argument, że musimy mieć czas na przygotowywanie lekcji, sprawdzanie prac itp. Mam wrażenie, że czas potrzebny jest nam przede wszystkim nie tyle na przygotowywanie lekcji, ile na regenerację psychiczną. To coś, z czego przytłaczająca większość ludzi spoza branży nie zdaje sobie sprawy - jak bardzo obciążająca psychicznie jest ta robota, zwłaszcza dziś. Kiedyś nauczyciel mógł liczyć na ważny dodatek do pensji - wdzięczność, sympatię, szacunek ucznia. Te głaski ogromnie motywowały i regenerowały psychikę nauczyciela. Pensja marna, ale przynajmniej dostawało się ten psychiczny dodatek, który naprawdę mocno napędzał i pozwalał wytrzymać w tym zawodzie kilkadziesiąt lat. W pewnym sensie od uczniów dostawało się energię, którą się na nich wydatkowało. Bilans u większości jakoś się domykał.

Dziś tego na ogół już nie ma. Nie powinniśmy oczekiwać nawet szacunku, o wdzięczności nie wspominając, bo możemy się gorzko rozczarować. Już nawet sympatyczne odnoszenie się do nauczyciela, czy nawet wychowawcy staje się dobrem deficytowym. Dla uczniów naturalne jest udawanie na ulicy, że nie poznają mijanej nauczycielki, bądź wychowawczyni. Kiedyś były to tzw. niewychowane wyjątki, dziś to norma. Dawniej (ale już za mojej zawodowej pamięci) nie były niczym nadzwyczajnym bliższe relacje między uczniami a wychowawcą, aż do spotkań towarzyskich na prywatnym gruncie, nawet wiele lat po skończeniu szkoły. Dziś, wychowawca liczący na zbudowanie bliższych, cieplejszych relacji ze swoimi wychowankami, poważnie ryzykuje głębokie rozczarowanie - uczniom jest potrzebny jako element usługi edukacyjnej, pracownik do innych zdań niż woźna, konserwator lub bufetowa, ale w istocie podobnie jak oni emocjonalnie nieważny.

Pewnie jestem archaicznym dinozaurem, ale uważam, że bez bliższych, emocjonalnych relacji nie da się należycie nauczyć i wychować młodego człowieka.