Samotny w mej małej celi,

samotny jak ona sama,

samotny idę do świata,

samotny stamtąd powrócę.

czwartek, 31 grudnia 2015

455.Szczęśliwego Nowego Roku

Wszystkim Czytelnikom i Czytelniczkom
składam szczere życzenia
Szczęśliwego Nowego 2016 Roku!
Niech Wam się wszystko co ważne pomyślnie układa! 
 
 
Zdjęcie zapożyczone ze strony http://blogiceo.nq.pl/dziewczynyz220/2012/01/02/sylwester/

niedziela, 27 grudnia 2015

454.Poświątecznie

No i po świętach. Przepełnia mnie uczucie głębokiej ulgi, że jest jeszcze parę dni wolnego - bardzo tego potrzebowałem. Nagle czas zaczął płynąć wielokrotnie wolniej, poczułem jak schodzi ze mnie (częściowo) napięcie, jak spontanicznie biorę się za rzeczy nietknięte od miesięcy. I książek parę przeczytałem, w tym z lekką, niezobowiązującą przyjemnością "Folklor Świata Dysku" śp. sir Terry'ego.



Wigilia dość przygnębiająca, tylko ja z rodzicami, zupełnie spokojnie było, lecz smutno w gruncie rzeczy - oni obiektywnie w końcówce życia, ja subiektywnie również. Pierwszy raz od lat mama nie ubrała choinki. 

W pierwszy dzień świąt przyszła tylko ciotka, jeszcze starsza od nich, więc trudno było o poprawę nastroju. Tym bardziej, że ciotka bardzo się umysłowo posunęła na przestrzeni ostatniego roku. Szybkość przejścia od dynamicznej, ostrej w języku jędzy, ustawiającej wszystkich dookoła, do powtarzającej się, z trudem kontaktującej i pełnej strachu staruszki jest nieprzyjemnym doznaniem.

Jak zwykle oba dni (i dwa je poprzedzające) przypłaciłem potężnym bólem głowy, prawdopodobnie od spiętych mięśni wokół kręgosłupa. Drugiego dnia świąt zostałem (jak zwykle) w domu i... żadnego bólu, niemalże wręcz uczucie relaksu. Smutne to w gruncie rzeczy. 

Pamiętam inne święta w tym domu, przed wielu, wielu laty, kiedy byłem małym dzieckiem, schodzili się liczni goście, we wszystkie trzy dni było pełno ludzi, był gwar, był ruch, był jakże inny od codziennego nastrój! Ten sam pokój, ten sam stół... lecz martwy już. Większość gości z tamtych lat już nie żyje, część rozjechała się po świecie, nieliczni czekający na odejście nie opuszczają już swych domów. 

Nie mam tu jakichś specjalnych wyrzutów sumienia, czy poczucia winy, że na mnie się przerwała ta ciągłość, że nie stworzyłem rodziny, że nie zapełniam pokoi swoimi bliskimi i znajomymi, jak moi rodzice, lecz raczej doznaję pewnego smutku, że mi się nie udało stworzyć żadnej własnej rodziny, że nie mam nikogo bliskiego, o kim mógłbym powiedzieć "mój". Taki ślepy zaułek strumienia pokoleń, martwa zatoczka. Smutne to uczucie, mieć świadomość że na mnie się coś kończy, że ja nie potrafiłem stworzyć żadnej kontynuacji. Że to, co mogę dawać innym, daję obcym, którzy tego ani nie doceniają, ani nie pamiętają.

czwartek, 24 grudnia 2015

453.Wesołych Świąt

Wszystkim Czytelnikom i Czytelniczkom

składam szczere życzenia

Spokojnych, Miłych i Szczęśliwych Świąt!

Niech Wam za szybko nie miną 
a pozostawią przyjemne wspomnienia! 

wtorek, 22 grudnia 2015

452.Raptory opłatkowe

Ostatni dzień w pracy. Pełne ręce roboty. Lekcja za lekcją, z ignorowaniem mniej lub bardziej przejrzystych aluzji w kierunku nicnieróbstwa "bo przeeecież ŚWIĘTA!". Nagle PYK! i ostatnia lekcja. Marsz na salę na Jasełkopastorałki. 

Widać, że mamy już rekrutację z pokolenia fullsmartfonowego - absolutna niezdolność do skupienia uwagi na mówiącym innym człowieku, jeśli nie ryczy i nie miota się jak amerykański kaznodzieja, oraz totalne odrzucenie koncepcji milczenia, kiedy ktoś inny mówi/przemawia.

Wigilia klasowa - nawet znośnie. O dziwo, życzenia mi samorząd klasowy złożył. Za objaw nadzwyczajnej rewerencji, wręcz czołobitności, powinienem poczytać, że w trakcie składania reszta stała i podżerała tylko ukradkiem, nie otwarcie. O jedzenie na wstępie musiałem się upomnieć retorycznym pytaniem: "Czy może przypadkiem został jakiś pierożek?" No znalazł się, choć jak się zdaje, wyszarpany od osoby najwolniejszej w konsumpcji. 

Charakterystyczna różnica między klasami męskimi i żeńskimi. W klasach męskich do jedzenia jest mało co, a i z tego co jest część funkcjonuje w charakterze amunicji. Kiedy przychodzi do zwijania imprezy, panowie dość zgodnie biorą się do roboty i wszystko sprawnie i starannie sprzątają tak, że sala wygląda jak przedtem. W klasach żeńskich zaś jest trochę więcej co jeść i to nawet smacznie. No i nic nie lata. Za to kiedy zbliża się pora sprzątania, rozpoczyna się cyrk: jakby się tu wymknąć z imprezy, żeby sprzątanie spadło na kogo innego. Próba pokrzyżowania tych iście rommlowskich manewrów nieodmiennie rodzi focha rosnącego jak Pendolino w oczach. No wypisz wymaluj kombatant-partyzant, rocznik 1940, co hitlerowców tłukł na kopy! a pan tu nie stał! "Sprzątnięta" sala wygląda jak marzenie detektywa - od razu znać: gdzie kto siedział i co jadł.

Dzieci poszły, a przed wychowawcą dylemat egzystencjalno-taktyczny: iść na wigilię pracowniczą, czy nie iść?
W oddali mignął niewyraźny zarys kolegi romanisty, który z iście gallicką fantazją przebrany za lamperię przemknął wtapiając się w ścianę w kierunku wyjścia. Pierwsza myśl - też sobie pójść. Tylko że wtedy musiałbym jutro przyjechać do roboty, bo papierki trzeba co nieco ogarnąć. A jakbym poszedł na tę imprezkę, to odsiedziawszy trochę mógłbym się dyskretnie wymknąć z dziennikami i popracować. Wyglądam na korytarz - pusto, drzwi od pokoju otwarte. Wygląda na to, że już się zaczęło. Nagle wypada z nich postać oddalająca się zgrabnym sprintem enta. Aha, koleżanka biolożka dała się zaskoczyć w pokoju. Opłatek ruszył! Schowałem się. Siedzę sobie, kalkuluję ile im czasu dać na obżyczenie się. No, starczy. Dyskretnie ruszam, unosząc się bezszelestnie nad podłogą. Żuraw do pokoju i... Wejście szczelnie wypełnione sylwetkami szczebioczących pań ściskających zmaltretowany kawał opłatka. W kusty, job twoju mat'!!! Siedzę i czekam. Już chyba kwadrans. Musieli skończyć. Ruszam w kierunku pokoju i wpadam na rogu na kontrkursie na kolegę syczącego: Nie idź tam! Wciąż to robią. Do licha, zawracam i siedzimy w sali, gadając o pogodzie i cenach ziemniaka po przyszłych zbiorach. Kolejny rekonesans przynosi westchnienie ulgi: raptory opłatkowe już się rozsiadły i zabrały za konsumpcję, tylko najbardziej niezłomne jeszcze otoczyły dyrekcję i migdalą się do niej opłatkowo. Sziszę ludzie palą szybciej niż u nas opłatkują.

Po imprezce zabrałem się za papierkową robotę, na której zeszło mi do pół do piątej, kiedy musiałem skończyć. Cóż, władza, tzn. pani woźna uznała, że czas najwyższy powyłączać serwery i zasilanie, więc trzeba było się belfrowi wynosić w pół pracy. Nihil novi - skończyłem w domu. Dziwne uczucie - wszystkie prace posprawdzane. Czuję się nieswojo - czym ja się teraz zajmę?! :-(

niedziela, 20 grudnia 2015

451.Klątwa

Już tylko dwa dni robocze do wolnego. W środę prawdopodobnie będę musiał jeszcze posiedzieć nad dokumentacją, ale to się nie liczy - biurowa praca to już nie praca. Niestety, nie mogę jeszcze odtrąbić halbfajrantu, bo przed świętami muszę (tzn. chcę) pooddawać prace uczniom, a te mają taki feler, że nie chcą się sprawdzać same i czekają na mnie. Miałem ich ponad setkę i kalkulowałem, że w weekend powinienem opędzić 2/3, żeby w poniedziałek dosprawdzać resztę. 

Niestety, głupie zakupy, których nie miałem czasu i siły zrobić w tygodniu zajęły mi szmat czasu. Kiedy zajrzałem do rodziców, mama poskarżyła się, że spłuczka wolno się napełnia. Gdy wyjąłem zawór, okazało się, że jest zapchany kamieniem i łupkami rdzy. Oczyściłem go tak skutecznie, że przestał odcinać wodę - jak przedtem się sączyła, tak teraz lała się bez przerwy. Sobotnie popołudnie to nie najlepszy czas na zakupy hydrauliki - musiałem pojechać kawał drogi wspierać francuski kapitał. Nim obróciłem, nim założyłem, nim zrobiłem jeszcze przy okazji drobny zabieg meblarski, to zrobiło się wieczornie. 

W efekcie cała robota została mi na niedzielę. Jedna korzyść z soboty to to, że przyszły mi do głowy pomysły na resztę prezentów, ale kupować to już będę w tygodniu po pracy, bo ostatnia przedświąteczna niedziela w sklepach to jakiś koszmar.

A teraz z uczuciem ulgi podliczam punkty jednej (właśnie sprawdzonej) klasy. Zostały mi jeszcze trzy do sprawdzenia. Drobiazg, po prostu. Proponuję zmienić starą jak świat klątwę: "Obyś cudze dzieci uczył!" na "Obyś prace uczniów sprawdzał!"

Zauważyłem, że dwóch (dwie, dwoje?) obserwatorów bloga się wycofało. Właściwie trudno im się dziwić.

Z przyjemności, to tylko choinkę ubrałem. 

W sumie może to i dobrze, że myśli mam tak pracą zaprzątnięte.

czwartek, 17 grudnia 2015

450. To jest dopiero wzorowy nieboszczyk!

Odliczam dni do wolnego - jeszcze tylko trzy (robocze). Wielką zaletą tego, że czas mknie tak rączo a niepostrzeżenie, jest to, że wolne przybliża się tak szybko. Prawda, że równie szybko przeleci i znów trzeba będzie wracać do kieratu. Nim jednak święta nadejdą trzeba będzie jeszcze ominąć tradycyjną rafę - wigilię pracowniczą. Na samą myśl, że miałyby ku mnie pohalsować obce mi osoby z opłatkiem i życzeniami robi mi się niedobrze.

Kiedyś mawiało się "Od nagłej śmierci zachowaj mnie, Panie!". Umierać należało w swoim domu, w łóżku, powoli w otoczeniu rodziny. Kiedyś uważałem, że nagła, szybka śmierć jest lepsza - szast, prast! i po nas(t). Nadal uważam, że nie ma nic atrakcyjnego w powolnym umieraniu, pewnie jeszcze bolesnym, lecz i zbyt nagła śmierć, znaczy - w zupełnie niespodziewanym momencie, jednak nie jest fajna. Dobrze byłoby mieć dość czasu, żeby odejść kulturalnie, uporządkowanie, nie zostawiając po sobie bałaganu, lecz niezbędne dyspozycje i informacje dla rodzinki, która zajmie się schedą. Ktoś powie: "A co ci zależy, jak już będziesz wtedy martwy i niczego nieświadomy?" Cóż, jakie życie, taka śmierć - dlaczegóż zgon miałby zwalniać z pewnego minimalnego standardu zachowań człowieka cywilizowanego? Niewątpliwie tu widać wielką zaletę samobójstwa - można sobie wybrać moment i sposób zejścia, odpowiednio się do tego przygotowując. Można by rzec: ideał człowieka skrupulatnego. :-)

piątek, 11 grudnia 2015

449.Odciski

Zapowiada się długi dzień, więc warto by wziąć drugie śniadanie, żeby przez 10 godzin żołądek od trawienia się nie odzwyczaił. Troszkę obeschnięte jabłuszko (już?! przecież dopiero co je kupiłem!) ląduje w teczce. Jeszcze nie wie, że wróci nietknięte - przez 9 godzin nie będzie chwili nawet, żeby je zjeść. Urzekają mnie ludzie przekonani, że belfer to ma kupę czasu i na przerwach odcisków na mózgu z nudy dostaje.
Na dużej przerwie idę na dyżur. Wdrapawszy się na ostatnie piętro rozglądam się po korytarzu niepewnie - czy ja czegoś nie pokręciłem? przecież już tu dopiero co dyżurowałem, zaraz, wczoraj nie... Przedwczoraj! Eee, też nie... cholera, no w tym tygodniu... Kurde. To było tydzień temu, to był poprzedni dyżur piątkowy.
Nastawiałem pierdylion zagrożeń, a na jednej ręce zliczę rodziców, którzy się pofatygowali, żeby się czegoś bliżej na temat problemów swej pociechy dowiedzieć. Swoich muszę ścigać telefonicznie, żeby przyszli zagrożenia podpisać, bo "są zajęci i na zebraniu być nie mogą" i "czy muszą przyjeżdżać w następnym tygodniu, bo są zajęci?". Straszna sprawa mieć dzieci - absorbujące człowieka takie. 
Dzień rady i zebrania przebrnąłem na podwójnych dawkach leku przeciwbólowego. Mój kark mógłby zawstydzić pancerz czołgowy - kruszyłyby się na nim pociski przeciwpancerne. Wyszedłem jako ostatni, bo się jakiejś mamie za bramą przypomniało, że może by jednak o córkę spytała.
W suahili mówię już płynnie i znakomicie udaje mi się pozorować go na polski. Słuchacze nie zdają sobie nawet sprawy, że mnie nie rozumieją i mówię do nich w języku obcym.

niedziela, 6 grudnia 2015

448.Misiek

Akuratną definicję przeczytałem: Weekend to takie coś, że pijesz w piątkowe popołudnie kawę i z ostatnim łykiem spostrzegasz, że jest już niedziela wieczór. Mógłbym dodać, że tydzień to takie coś, że w piątek po południu spostrzegasz, że przecież wczoraj była niedziela. Straszna jest ta potęga rutyny mielącej życie.

Organizm rozpaczliwie sygnalizuje że ma dość (stresu), z mieszanką desperacji i wredności bijąc w dotkliwie wrażliwy punkt - wpieprzam jak jego niewolnik czekoladki. Niewiele to pomaga, bo praca musi być wykonana - trzy sprawdziany do oddania jutro. A jeszcze ich nie skończyłem.

Chyba jest ze mną gorzej niż myślałem. Stałem w kolejce do kasy w Auchan i zobaczyłem obok niej w wielkim kartonowym kuble mnóstwo małych różnokolorowych misiów. Coś mi kazało wziąć jednego do koszyka i zabrać ze sobą do domu. Był taki słodki. No nie mogłem go tak zostawić. 
A tak się po cichu podśmiewałem z mojej mamy, że na stare lata dostała bzika i udekorowała pokój pluszakami. Ot i kara boża.


środa, 2 grudnia 2015

447.Z ufnością patrzmy w przyszłość

Zad.123. Po stawie pływa, kaczka się nazywa. Na podstawie podanych informacji napisz co znajduje się na stawie.
Odpowiedź.
W Polsce występują stawy.

Tak mniej więcej wygląda schemat rozumowania przyszłości narodu, która wybrała sobie rozszerzoną historię do zdawania na maturze.

***
Jaś do Asi: Kurde, dostałem jedynkę z romantyzmu. Pożycz mi notatki, to jutro się zgłoszę i poprawię.
Asia do Jasia: Eee... w jeden wieczór chcesz się nauczyć całego romantyzmu?!
Jaś do Asi: Pewnie! Żaden problem.

Tak wygląda postrzeganie uczenia się i swoich możliwości przez przyszłość narodu.

***
-Dlaczego pan mi tu dał zero punktów?
-Bo podałaś błędne wyjaśnienie.
-Ale tu jest dobrze.
-Owszem, masz jedno słowo dobrze, lecz 17 pozostałych źle. Dlatego 0 punktów.
-Ale ja potrzebuję tego punkta, bo mi brakuje do czwórki!
I nie rusza się z miejsca.

Tak zaś wygląda postrzeganie ocen i informacji o wynikach swojej pracy.

***

A to przecież jedyne życie jakie mam.