Miło, że powłączali centralne.
Mimo lat stykania się z różnymi osobliwościami wciąż lekko zaskakuje mnie widok osobliwej maniery niektórych ludzi nieodmieniania nazwiska. Charakterystyczne, że spotkałem się z tym wyłącznie przy nazwiskach urobionych na bazie rzeczowników pospolitych. Stąd nasuwa mi się podejrzenie, że ta maniera w zamyśle nosiciela ma część tej pospolitości pierwowzoru noszonemu nazwisku ująć. "Proszę o usprawiedliwienie nieobecności mojego syna Aleksandra Kapusta...", "...mojego syna Jakuba Cap...", "...mojego syna Michała Smoła". Charakterystyczne także, że na ogół pojawia się to dzierżawcze wskazanie rodzaju potomstwa. Może jestem niesprawiedliwy, ale tak razem do kupy zalatuje mi to śmieszną pretensjonalnością.
Jak pamiętam z odmianą nazwisk zawsze był problem i część dla świętego spokoju, by nie popełnić błędu, ośmieszyć się, pozostawia formę podstawową. Tak jest bezpiecznie. Brzmi dziwnie, ale przynajmniej wybrnęli jakoś z sytuacji. Jakby źle, śmiesznie, odmienili to dopiero była by jazda.
OdpowiedzUsuńSmętne. Może i bezpieczniej, za to obciachowo.
UsuńW woj. opolskim jest wioska o nazwie Kup. No i jej nie odmieniają - mieszkam w Kupach, tylko w Kup. Choć czytałem opinię językoznawcy, że powinni. Ale tak jakoś głupio :P
OdpowiedzUsuńA na cmentarzu niedaleko grobu dziadków spoczywa Wiktoria Cipa. W tym przypadku i z odmianą i bez brzmi nieźle.
Pierwsza myśl przy takim nazwisku - czemu nie zmienił/ła? W małej miejscowości to nic nie da, bo i tak wszyscy będą po staremu nazywać, chyba że spaleniem chałupy się zagrozi. W dużym miście łatwiej zatrzeć ślady i zacząć nowe życie z nowym nazwiskiem. :-)
UsuńMiałem w liceum koleżankę o nazwisku Cuper. Przy sprawdzaniu listy obecności niektórzy nauczyciele notorycznie to jej C z nazwiska czytali jako K.
OdpowiedzUsuńTo już raczej po prostu chamskie dowcipasy; kiedyś faktycznie belfrom było więcej wolno. :-/
Usuń