770.Relaks

Ależ się ciepło zrobiło! Nie umiem się tak szybko przestawić na nowe zestawy ubiorcze i albo mi zbyt rześko, albo pocę sie jak ruda mysz.
Na tratwie  klimat staje się osobliwy, bo brygada Vaselinos trzyma się wszędzie zwartą grupą i gdzie nie stąpnąć, tam się człowiek na nich napatoczy, jak stoją lub siedzą w swojej gromadce i zawzięcie dyskutują, rzucając tylko dyskretnie wzrokiem, kto obok przechodzi.

Poszedłem się rezonować magnetycznie. Pierwszy raz w życiu, więc tylko mgliście i ogólnie wiedziałem jak to ma być. Troszkę in minus mnie zaskoczyło, że to ma potrwać do 40 minut, myślałem że krócej - coś jak z tomografią. W ankiecie punkt dotyczący klaustrofobii sugerował czego się spodziewać. Położyłem się, pani przykryła mi łepetynę koszyczkiem, resztę - pledzikiem (bo bluza miała metalowy suwak - nie pomyślałem o tym, i musiałem ją zdjąć), w rękę wcisnęła gruszeczkę alarmową i ziuuuu! wjechałem w głąb dupy wieloryba, pardon - do wnętrza maszyny diagnostycznej. Jak widać mały wredniak siedzący mi w głowie próbował fikać (Oooo, jesteś w środku piramidy! Ooooo! Zaraz zaczniesz się duuuusiiiić!), ale spacyfikowałem go błyskawicznie. Zamknąłem oczy i skupiłem się na odprężeniu, żeby być grzecznym pacjentem i nie ruszać się - jak pani rezonansowa kazała. No i tak sobie leżałem, leżałem i... sam nie wiem, trochę głupio to może zabrzmieć, ale całkiem przyjemnie mi się zrobiło, hałasy wydawały się po trosze zabawne, po trosze transowe (nie chodzi o transpłciowość, tylko o trans z rytmu na przykład), nie myślałem o niczym konkretnym, tylko tak sobie leżałem. Całkiem miło było. W sumie tak szybko to minęło, że nie jestem pewien czy się tam nie zdrzemnąłem odrobinę. W końcu wstałem z tej "kołyski"... jakby to powiedzieć... w gruncie rzeczy zrelaksowany (nie wiem jak to jest być zrelaksowanym, więc domyślam się). Mam świadomość, że brzmi to nieco dziwnie, zważywszy na agresywną akustykę aparatury, ale wygląda na to, że w niej znalazłem więcej spokoju, wyciszenia i relaksu niż w swoim codziennym życiu.