1038.Manifestacja agresji

Ciężkawy tydzień. Rodzice nie przyjmujący do wiadomości, że ich latorośl ma takie możliwości w zakresie rozszerzonym, jak hipopotam w gimnastyce artystycznej. Dlatego to klasówka była za trudna.

"Kilo ćwierć" etatu z okienkami (zastępstwami) i wychowawstwem dają już solidną porcję roboty. Dwie podstawy programowe dla klas pierwszych to uciążliwe wredne cholerstwo.

Plecy, szyja i głowa dały do wiwatu tak, że z czwartku i piątku mam wrażenie, jakbym przypominał sobie sceny cudzego życia, nie własnych poczynań w pracy. Aż przemknęła nawet myśl - czy ja czegoś głupiego gdzieś-komuś nie palnąłem?

Schwester zadzwoniła z awizem, że Dziedzicowie chrzciny szykują i mam oficjalnego telefonu od ojca ofiary oczekiwać. Właściwie powinienem się tego spodziewać, lecz gdzieś w natłoku życia mi to się nie uświadomiło. No i teraz doznałem niemiłego uczucia, że mam uczestniczyć w tym dość żenującym przedstawieniu. Schwester zrobiła co mogła przy rozumnym wychowywaniu Dziedzica, niestety, wszystko szlag trafił, kiedy ten sobie nabożną żonę sprawił. 

Schwester, czując że nie ma tu nic do gadania, wody w usta nabrała, lecz kiedy ja wyraziłem delikatną wątpliwość co swego uczestnictwa w imprezie, natychmiast naskoczyła na mnie, żebym nie robił manifestacji. To bardzo charakterystyczne dla polskiej mentalności na odcinku religijnym - możesz mieć swoje zdanie, ale nie wolno ci go ujawniać, bo wtedy stajesz się agresorem. Niechęć do wzięcia udziału w magicznych obrzędach w roli zażenowanego ciemnotą widza jest już agresywną manifestacją. Lecz najbardziej mi tego nieświadomego dzieciaka szkoda, pchanego przez zamroczonych rodziców w opary zła i grzechu.

Zaznaczam przy tym, że ani słowem nigdy nie komentowałem Dziedzicom ich religijności, uznając, że choć to pożałowania godne pogwałcenie rozsądku, to jednak jest to ich prywatna sprawa.