1039.Długie zdania złożone

Przyjemnie tak wejść sobie do domu po 12 godzinach w pracy. Taki człowiek nią nakręcony, że wciąż ma poczucie, że mógłby kontynent przesunąć, świat zbawić, okna umyć. 240 uczniów, policja,  straż miejska, rodzice, koleżanki... wszystko wiruje jak w kalejdoskopie. Jak w "Białym walcu"...

Pan "Nie-Obchodzi-Mnie-Co-Do-Mnie-Mówisz-Wszyscy-Nauczyciele-W-Tej-Szkole-Są-NIE-NOR-MAL-NI!", w charakterze emisariusza mostka naszej tratwy Meduzy, wparował z radosnym komunikatem: "Nie denerwuj się, ale źle zrobiłeś dokumentację i musisz to poprawić". Jako żem człowiek - jak wiedzą doskonale PT Czytelnicy - życzliwie do ludzi nastawiony i skłonny do próśb się przychylać, nie zdenerwowałem się, tylko uprzejmie litościwym milczeniem pominąłem najpierw argument "od zawsze się tak robiło, jak nam facet na szkoleniu powiedział, że tak się robi" - pomny, że owo szkolenie było jakieś 7-8 lat temu, co w prawie oświatowym jest dawnością epoki kamienia czesanego, i mając swoje zdanie na temat widzimisię szkolących jako źródła prawa, a następnie zajrzałem do odpowiedniego aktu prawnego. Przebiegle odświeżywszy w ten sposób swą wiedzę, upewniony udałem się prosto na mostek i oświeciłem jego obsadę co do aktualnego stanu prawnego. Oświecona obsada podjęła działania stosowne oświecając całą tratwę promiennym blaskiem obowiązującego postępowania. I cóż się na koniec per salda okazało? Że na moje wyszło, bo to właśnie ja dokumentację wypełniłem właściwie. 

Rodzic: "Właściwie to ja z ciekawości przyszłam, żeby pana poznać, bo córka panu laurkę wystawiła, a klasa pana uwielbia."

Szczęśliwi, którzy z takich zdarzeń potrafią czerpać satysfakcję. Mija za szybą.