28.Panu H.

I tak sobie pomyślałem, że może gdybyś nie wrócił do szafy, byłoby Ci łatwiej kogoś poznać?

Teoretycznie zapewne tak, ale w praktyce to już tak prosto nie wygląda. Co z tego, że poznałem wielu różnych ludzi, skoro nic poza przykrością z tych kontaktów nie wynikło? Większość zresztą kończyła się na poziomie korespondencji. 

Część rezygnowała z przyczyn nieznanych milknąc po 1-2 mailach.

Część, niekiedy nader szybko, ujawniała cechy charakteru odstręczające od dalszego poznawania - przede wszystkim łgarstwo, krętactwo, ponadto zachowania przemocowe. O ludziach głównie szukających materialnej korzyści nie warto nawet wspominać.

Część kończyła znajomość na etapie 1. randki. Ja, przyznaję się bez bicia, zrobiłem tak dwa razy; przyczynami  były cechy charakteru i inteligencja.

Część zerwała kontakt po kilku spotkaniach - bez słowa wyjaśnienia.

Z jednym tylko chłopakiem kontakt się utrzymał, ale w standardzie luźnej "heteryckiej" znajomości (widujemy się ze 2-3 razy w roku, coraz rzadziej zresztą). Sparował się już jakiś czas temu, są szczęśliwi, właśnie szykują się do wspólnego zamieszkania i życzę im szczerze jak najlepiej, ale... cóż, trudno zaprzeczyć, że mu trochę zazdroszczę takiego ułożenia życia i oglądanie ich razem nie jest dla mnie zbyt komfortowe.

A muszę zaznaczyć, że mam stosunkowo niski próg dopuszczenia. Chodzi o to, że przy poznawaniu nowego człowieka jestem dość otwarty i wyrozumiały na jakieś jego niedociągnięcia. Nie mam podejścia: szybkie otaksowanie czy pasuje do pożądanego wzorca i w razie znalezienia jakiejkolwiek niezgodności - spadaj koleś! To nie znaczy, że staję się ślepy, głuchy i maślanym wzrokiem wgapiam się w otumanionym uwielbieniu. Wręcz przeciwnie, braki i wady dostrzegam, tylko one nie dyskwalifikują na starcie. Ma to wiele wspólnego z moim podejściem pedagogicznym - kiedy stykam się z uczniem wiem, że wie i umie mniej ode mnie, ale to go nie dyskwalifikuje, ja zaś czekam aż pokaże to co wie i potrafi. Nie wiem czy to mi się rozwinęło wskutek pracy, czy to moja wrodzona predyspozycja, ale chyba to drugie. Wiem, że druga osoba jest niedoskonała i nie dyskwalifikuję jej na starcie z tego powodu.

Bilans jest taki, że same porażki. Długa lista odrzuceń. A to mnie boli. Bo przy całej swojej niskiej samoocenie mam jednak świadomość własnej wartości i własnych zalet. Co z tego, skoro dla wszystkich ludzi których poznawałem nie liczyły się zupełnie.

To się tak łatwo mówi: "Nie poddawaj się, próbuj, szukaj, poznawaj!". Ale takie teoretycznie  trafne rady, w praktyce to o kant dupy potłuc. OK, wiele w tym mojej winy - nie mam konstrukcji psychicznej czołgu, skórka cienka i za wiele dociera do środka i się osadza. Nie jestem stworzeniem stadnym, kilka osób to już dla mnie spora grupa. Nie lubię licznych płytkich kontaktów, czuję się w tym źle. Jeśli budować z kimś więzi (towarzyskie) to głębsze - wartościowe.

Kiedyś odpisało mi naraz dwóch chłopaków i korespondencja trochę się przeciągała, to miałem dyskomfort: no bo jak to tak kręcić z dwoma naraz? Czułem, że powinienem pierwszemu powiedzieć o korespondencji z drugim, bo to nie w porządku tak. Wielu by powiedziało, że jestem stuknięty i być może według dzisiejszych standardów tak jest, ale tak już mam. Stąd np. koncepcja tzw. związku otwartego jest dla mnie zupełnie z kosmosu.

Z każdą kolejną porażką coraz trudniej przekonywać siebie, że to ma jeszcze sens. Że ta szydercza dziwka to nadzieja, a nie ułuda.