84.Bachory i Zmory

Nie poznałem szczęścia nim zostałem wychowawcą. 

Potem było już za późno.

Ogarnianie czeredy choler zwanej też moją klasą wychowawczą to zajęcie wycieńczające. To krzyżówka łapania setki pcheł z przepychaniem kowadła po plaży i napełniania sita wodą. Mimo bliskiej pełnoletności prezentują bogaty wachlarz zachowań infantylnych zdradzających rozwój seksualny na poziomie wczesnego gimnazjum, emocjonalny - z późnej podstawówki, zaś socjalny na przełomie podstawówki i przedszkola.

Jak im ktoś (z kadry) nie spodoba się na dzień dobry, to go kompletnie olewają, nie kryjąc się z tym ani trochę. Jeśli spróbuje czegoś od nich żądać, wymagać, to doczeka się momentalnie rozpieprzenia lekcji i to w tak koncertowym stylu, że roztrzęsiony poleci skarżyć się wychowawcy i wszystkim którzy się po drodze nawiną.

Działają jak dzieciaki z podstawówki: lubimy naszą panią to lubimy przedmiot, którego uczy. Jeśli pani nie lubimy, to w dupie mamy jej przedmiot. 

Wychowawca jest jak rodzic - coś tam zrzędzi, coś tam się czepia, ale przecież krzywdy zrobić nie może i psi jego obowiązek kochać i dbać o swoje dzieci, żeby im dobrze było. A przecież podstawowe prawo dziecka to BRAĆ nic w zamian nie dając. No nie, przepraszam, dziecko deklaruje: Ale my pana kochamy! Więc oczywiste jest, że wychowawca domagający się uczenia i spokoju na swoich lekcjach gwałci prawo natury i zaburza naturalny porządek istnienia.

A grono szanowne oczekuje skrojonego na miarę jego oczekiwań produktu pt. Grzeczne, Ciche, Pilne Dzieci. Kiedy nie dostaje tego co sobie zażyczyło leci z reklamacją do wychowawcy i ze skargą do dyrektora. A co ja mogę? Co ja mogę?