431.Na żebry!

Dopiero trzy tygodnie roku minęły, a ja mam poczucie jakbym był w pracy już od paru miesięcy, jakby urlop był w tak odległej przeszłości, że pamięć o nim całkowicie się zatarła. Niby godzin miewałem już więcej, lecz teraz wracam wypompowany, a przecież zmora (sprawdzanie prac) dopiero się rozkręca i kiedy półeczka się zapełni, to dopiero będzie orka. Jedna z klas - koszmar. Banda bezczelnych gnojków, których nie mam jak zgarnąć do pracy. Dobry Boże, jakbym mógł wyjść stamtąd i nie wracać... A to jeszcze tyle miesięcy. Koszmar.

Co gorsza jestem pozbawiony komputera w pracowni i lekcje muszę prowadzić jak za analogowych czasów, co jest cholernie ograniczające i frustrujące (o prowadzeniu dokumentacji nawet już nie wspominam). Komp zdechł ze starości, nowy jest pisany wirtualnym palcem na hipotetycznej wodzie przyszłości - będzie może za kilka tygodni, a może w przyszłym roku. Szkolnym roku. Zresztą określenie "nowy" należy rozumieć jako względne - fabrycznie nowy to może trafić do dyrekcji, administracji i pracowni komputerowej, zaś zwykły belfer może liczyć co najwyżej na mniej lub bardziej przechodzoną używkę. Prześmigany w biurze trzylatek jest określany jako "w zasadzie jak nowy", komputer "stary" to taki, do którego nie można znaleźć części nawet na szrocie, żeby go w ogóle odpalić. Cóż więc robi belfer napotkawszy absolwenta, któren ma pracę w jakiejś instytucji? To elementarne Watsonie - rusza niezwłocznie na żebry, zagadując czy nie wie przypadkiem, czyli-też jego firma nie pozbywa się sprzętu w ramach wymiany wyposażenia, i nie mogłaby szkółce pewnej sponsornąć paru sztuk, zdecydowanie najchętniej za darmo, bo każda stówka odpłatności dramatycznie oddala perspektywę pozyskania sprzętu. 

Oczywiście jest jeszcze jedna możliwość spełnienia swojego kaprysu posiadania podstawowego wyposażenia miejsca pracy - mogę ten komputer sam sobie kupić z pensji. Jednak wciąż jeszcze mam poczucie, że to byłoby przegięcie. Jeszcze mam...