477.Nie ważne gdzie stoi kołowrotek...

Na dworze wiosna pełną gębą, już nie tylko członkowie klubu morsów i mutanci paradują w koszulkach z krótkim rękawem. Siódma wieczorem, a wciąż jasno, choć przecież jeszcze tak niedawno przed czwartą zapadał zmrok. Klasy trzecie zaczynają się z wolna pakować - jeszcze tylko 2 tygodnie nauki i wystawienie ocen końcowych.

A w międzyczasie - wycieczka była. I się skończyła. Nastrój jak zwykle w takich przypadkach. Na wycieczce zapieprz od rana do póóóźnej nocy, snu - jak więcej niż 5 godzin to uuuu! - święto. Oczy dookoła głowy - ustawiczne liczenie czy się przyszłość narodu w międzyczasie nie zdekompletowała,  tej słabo, tamtej niedobrze, ten lezie po jezdni, tamten gdzieś się zapodział, fafnastu tworzy reprezentację w sztafecie zadawania pytania: "Dłuuugoooo jeszczeeee?". W tle akompaniuje chór skowytem: "Kiedy będzie czas wolny?" urozmaicany ariami "Siądźmy gdzieś!" i "Ja już nie mogę! Chcę do hotelu!" z tradycyjnym na zakończenie każdego aktu "Czy my musimy tam iść?". W ramach odwetu kadra musi znosić mieszankę kakofonii z bełkotem (nie wiedzieć czemu przez młodzież zwaną muzyką), która kiedyś oznaczała że igła gramofonu przestała się przesuwać i ryje w tym samym miejscu, oraz że w odwiedziny do nas wpadli kuzyni z dolnego paleolitu przeżywający że im jaskinia cieknie i mamut uciekł. 

A na zakończenie samotny powrót do pustego domu w nastroju lekkiego rozchwiania. I to poczucie, że ta wycieczka to był tylko sen, drobny, nieistotny przerywnik pracy, lekcji, klasówek. "Nie ważne gdzie stoi kołowrotek, ważne że się kręci..."